Sezon na Karpowicza trwa u mnie w najlepsze. Z przerażeniem patrzę na półkę z jego książkami, bo zostały mi tylko dwa nieprzeczytane tomy. Koniec świata coraz bliżej, ale póki co muszę trochę ponarzekać. Uhonorowane Paszportem Polityki „Balladyny i romanse” miały być powieścią wielką (objętościowo nawet by się zgadzało), zachwycają i przełomową. Piękne założenia, które jak się okazało, niewiele mają wspólnego z rzeczywistością.

Pod względem warsztatu Karpowicz pisze doskonale, a przynajmniej ja jestem zakochana w jego stylu. Specyficzne poczucie humoru, odrobina czułości, ironia i dystans do świata to cechy charakterystyczne jego prozy. Tak jest też w przypadku „Balladyn i romansów”, ale niestety fabuła gdzieś się rozjeżdża i prowadzi do nikąd. Właściwie trudno powiedzieć o czym jest ta powieść (jak dla mnie o niczym). Wprowadzenie do powieści bogów różnych religii było ciekawym pomysłem, ale uważam, że autor nie wykorzystał w pełni potencjału, który sam sobie stworzył. Brak jednego głównego bohatera również działa tu na niekorzyść, bo co za dużo, to niezdrowo. Nie wiadomo na kim skupić swoją uwagę, a potraktowanie postaci po łebkach sprawia, że w zasadzie z żadnym z bohaterów nie poczułam się związana.

Skojarzenie z „Balladami i romansami” Adama Mickiewicza nasuwa się samo. Arcydzieło Mickiewicza rozpoczynało epokę romantyzmu, natomiast według słów samego pisarza „Balladyny i romanse” miały być powieścią kończącą polski romantyzm w życiu społecznym (cokolwiek to znaczy). Nawiązania do „Balladyny” Słowackiego są w powieści oczywiste, tak jak i tytułowe romanse. Cała fabuła skupia się wokół kojarzenia par, kolejnych podbojów miłosnych i erotycznych uniesień. Podobno powieść Karpowicza jest pornograficzna. Co prawda zdarzają się sceny miłosny, ale nie ma w nich nic podniecającego, a sam seks to jeszcze nie pornografia.

Powieść czyta się przyjemnie, ale niestety bezrefleksyjnie. Lektura przypomina jazdę na szalonej kolejce górskiej. Niestety po takich zabawach zawsze czuję mdłości i zawroty głowy. Po „Balladynach i romansach” również pozostał mi lekki niesmak w ustach. Narzekam i marudzę, bo mam ogromne oczekiwania w stosunku do prozy Karpowicza. W rzeczywistości całość wypada całkiem nieźle, zdarzają się nawet fenomenalne momenty. Najlepszy fragment? Ozyrys czytający Atenie „Alchemika” Paula Coelho. Co prawda ten tytuł nigdy nie pada, ale cytat jest wystarczająco sugestywny. Natomiast jeśli chodzi o romanse, to najbardziej zaciekawiła mnie historia Olgi, Janka i Anki. Gdyby cała fabuła skupiła się na tym nietypowym trójkącie miłosnym, to padłabym na kolana z wrażenia.

Cieszę się, że „Balladyny i Romanse” nie były pierwszą książką Karpowicza, po którą sięgnęłam, bo chyba zraziłabym się do autora, a już na pewno uznałabym, że nie ma nic ciekawego do powiedzenia i zignorowałabym inne jego książki. A tak przynajmniej uznaję ten tom za przydługie, niedopracowane i niezobowiązujące czytadło genialnego pisarza, który ma w swoim dorobku wyśmienite powieści. Szkoda tylko, że ta do nich nie należy.

Sezon na Karpowicza trwa u mnie w najlepsze. Z przerażeniem patrzę na półkę z jego książkami, bo zostały mi tylko dwa nieprzeczytane tomy. Koniec świata coraz bliżej, ale póki co muszę trochę ponarzekać. Uhonorowane Paszportem Polityki „Balladyny i romanse” miały być powieścią wielką (objętościowo nawet by się zgadzało), zachwycają i przełomową. Piękne założenia, które jak...