Jest to moja któraś już styczność z pracą poruszającą tematykę stosunków polsko-żydowskich. Profesor Chodakiewicz poszedł na przekór powszechnie obowiązującemu stwierdzeniu, jakoby stosunki pomiędzy Żydami a Polakami przesiąknięte były „zajadłym antysemityzmem”, natomiast sami Żydzi w tym starciu okazali się moralnie krystaliczni. Taki obraz prezentują żydowscy lub filosemiccy naukowcy, zaś w Polsce Gazeta Wyborcza. Jaki mają w tym cel? To akurat temat na inną wypowiedź.

Amerykański naukowiec polskiego pochodzenia postawił w tej pracy na bogatą warstwę udokumentowanych relacji, co z jednej strony stanowi przecież o wartości rozprawy naukowej, z drugiej jednak strony oczekiwałbym większej ilości przemyśleń samego autora. Co do samej merytoryczności, prof. Chodakiewicz absolutnie odrzuca tezę, jakoby Polacy dopuszczając się morderstw, kierowali się w pierwszej kolejności antysemityzmem. W głównej mierze postanowienia o likwidacji pewnych osób pochodzenia żydowskiego opierały się na ich zaangażowaniu w utrwalaniu systemu komunistycznego poprzez piastowanie stanowisk w resortach siłowych lub denuncjowanie NKWD. Morderstwa z motywacją czysto narodowościową stanowiły doprawdy znikomy procent, a często, nawet jeśli do nich dochodziło, dokonywały tego bandyckie grupy niezwiązane z podziemiem niepodległościowym. Aspektu współpracy części Żydów w utrwalaniu systemu nie poruszają często żydowscy profesorowie, celowo lub nie, przemilczając tak istotną przecież perspektywę.

Jest to moja któraś już styczność z pracą poruszającą tematykę stosunków polsko-żydowskich. Profesor Chodakiewicz poszedł na przekór powszechnie obowiązującemu stwierdzeniu, jakoby stosunki pomiędzy Żydami a Polakami przesiąknięte były „zajadłym antysemityzmem”, natomiast sami Żydzi w tym starciu okazali się moralnie krystaliczni. Taki obraz prezentują żydowscy lub...