Ostatnia część nieoficjalnej trylogii. Autor w przedmowie przyznaje, że podejrzenia czytelników co do tożsamości bohaterów "Cienkiej czerwonej linii" są słuszne. Jej bohaterowie są w rzeczywistości "przedłużeniem" bohaterów "Stąd do wieczności". Witt to Prewitt, Welsh to Warden itd. Podobnie uczynił w trzecie części, w której średnio uważny czytelnik bez trudu rozpozna bohaterów poprzedniej powieści.
Tu już nie ma walk, świstu kul, ani wyżywających się na żołnierzach podoficerów. Żołnierze, na pływającym szpitali, wracają do domu. Ale czy wracają cali? Wszyscy są pokiereszowani, niektórzy niezdolni do samodzielnego życia. Do ojczyzny przywożą swoje kalectwo fizyczne i psychiczne. Przywożą zdobyte na wojnie traumy i na miejscu zdobywają nowe, ponieważ nie potrafią przystosować się na powrót do zmienionej rzeczywistości.
Powieść gorzka i pełna żalu - choć nie widać tego po sposobie narracji. Nie dokończona - autor zmarł przed jej ukończeniem. Ale zamiast końcowych rozdziałów dołączono streszczenia - tak, jak widział to James Jones. Podzielił los swoich bohaterów - i to w tym wszystkim jest najbardziej wstrząsające, bo autentyczne.
Polecam, ale dopiero po lekturze dwu pierwszych części. Pozornie nie jest to ich kontynuacja, ale ich znajomość znacznie ułatwia i pogłębia odbiór powieści.

Ostatnia część nieoficjalnej trylogii. Autor w przedmowie przyznaje, że podejrzenia czytelników co do tożsamości bohaterów "Cienkiej czerwonej linii" są słuszne. Jej bohaterowie są w rzeczywistości "przedłużeniem" bohaterów "Stąd do wieczności". Witt to Prewitt, Welsh to Warden itd. Podobnie uczynił w trzecie części, w której średnio uważny czytelnik bez trudu rozpozna...