Zaskakująco aktualny zbiór opowiadań. Owszem, dzisiaj wyczuwa się pewną nieporadność w psychologii postaci i pretensjonalność w dialogach, ale przedstawione koncepcje są wciąż świeże i doskonale pobudzają wyobraźnię. Co więcej - nie da się tu uszeregować opowiadań jakością. One wszystkie są na swój sposób dobre.

Dwa pierwsze teksty są dość krótkie. "Zwierciadło nieba" opisuje losy ekspedycji, która ugrzęzła na planecie o narastającej sile ciążenia. Autor sprytnie wstawia z biegiem narracji kolejne elementy intrygi, a finiszuje w swój ulubiony sposób, doplątując do całości wątki biologiczne. Z kolei "Wołanie na Mlecznej Drodze" przedstawia koncept umierającego świata, którego zrozumienie umożliwia bohaterowi dopiero interwencja jego dalekich pobratymców.

Ostatnie, tytułowe i najdłuższe opowiadanie, jest natomiast ponurą wizją Ziemi tak bardzo już zanieczyszczonej, że wręcz umierającej. Bohater, ekologiczny inspektor, jedzie do położonego na odludziu baru w Ameryce Południowej, by porozmawiać z tajemniczym nieznajomym, który może rzucić światło na śmierć lokalnego policjanta. Jednak wiedza, którą usiłuje przekazać mu nieznajomy, jest zbyt szalona, żeby w nią uwierzyć...

Szkoda, że w późniejszych latach Żwikiewicz utonął w tworzeniu mętnych, kobylastych powieści, które trzeba konsumować długo i mozolnie, żeby cokolwiek z nich wyłowić. Naprawdę - znacznie lepiej wychodziły mu opowiadania.

Zaskakująco aktualny zbiór opowiadań. Owszem, dzisiaj wyczuwa się pewną nieporadność w psychologii postaci i pretensjonalność w dialogach, ale przedstawione koncepcje są wciąż świeże i doskonale pobudzają wyobraźnię. Co więcej - nie da się tu uszeregować opowiadań jakością. One wszystkie są na swój sposób dobre.

Dwa pierwsze teksty są dość krótkie. "Zwierciadło nieba"...

Bardzo dobre nowele. Uwielbiam ten wręcz plastyczno malarski styl Wiktora Żwikiewicza.

Bardzo dobre nowele. Uwielbiam ten wręcz plastyczno malarski styl Wiktora Żwikiewicza.