Byłam przygotowana na coś znacznie lepszego, niż to, co sprzedała nam Pani Kuna w "Klarze". Akcja toczy się rozwlekle, opis bohaterek jakoś nie pozwolił mi ich polubić- albo pijane i płaczące nad swym przegranym życiem, albo hihoczące i też pijane. Wątek miłosny, pozornie pierwszoplanowy, jest zbyt przysłonięty sylwetkami dwóch desperatek, Klary i jej przyjaciółki Wronki, by mógł budzić emocje. Do tego wstawki z gadającym kotem- "ni przypiął, ni wypiął". Momentami nie wiedziałam, czy to pijackie omamy Klary, czy silenie się na jakiś styl a'la Bułhakow (bez obrazy dla Mistrza)... A może Autorka miała zamiar dać taki akcent w stylu "fantasy"? Do końca książki nie wiemy nawet, czy Klara ma kota, czy nie- rzecz jasna chodzi mi o zwierzę Tak czy inaczej, jakieś mdłe to wszystko, mało smaczne, i tylko lekki kac po przeczytaniu pozostaje...
Wspomnę jeszcze o postaciach męskich, które pojawiają się w książce. O ile Klara i Wronka nie budzą sympatii, mężczyźni są po prostu odrażający- zakłamani, dwulicowi, jacyś tacy "obślizgli"- przypominają swoim postępowaniem jakieś śliskie stworzenia, chcące za wszelką cenę dogodzić sobie, ale absolutnie nic z siebie nie dawać, plącząc się w rozmaite intrygi i gubiąc w sieci własnych kłamstw (ten wątek również mógłby zostać poprowadzony ciekawiej- nie zawsze to, co oczywiste, jest tym, o czym mamy ochotę czytać).
Przeczytałam do końca, gdyż nie lubię nie kończyć książek. Ale książka bardzo mnie rozczarowała, a momentami byłam zniesmaczona. I właściwie niewiele- nieistniejący kot i pijane kobiety- pozostało w mojej pamięci z tej lektury, którą czytałam raptem dwa lata temu.

Byłam przygotowana na coś znacznie lepszego, niż to, co sprzedała nam Pani Kuna w "Klarze". Akcja toczy się rozwlekle, opis bohaterek jakoś nie pozwolił mi ich polubić- albo pijane i płaczące nad swym przegranym życiem, albo hihoczące i też pijane. Wątek miłosny, pozornie pierwszoplanowy, jest zbyt przysłonięty sylwetkami dwóch desperatek, Klary i jej przyjaciółki Wronki,...