Po tego typu literaturę sięgam bardzo rzadko. No dobra, praktycznie wcale. W końcowej fazie liceum dałem sobie spokój z lekturami, uważając to za stratę czasu, a to właśnie wtedy przeważała literatura wojenna. Konsekwencją tego czynu jest mój brak rozeznania i wiedzy w klasyce tego rodzaju literatury, a zwłaszcza z naszego kraju. Za dokształcanie mnie wzięła się moja dziewczyna. Za jej sprawą powolutku nadrabiam to co powinienem przeczytać. Prezentowana dzisiaj książka jest takim numero uno. Zapowiadała się rewelacyjnie. Zobaczmy jak to wyszło w ostatecznym rozrachunku.


"A my żyjemy dalej..." to relacja pobytu autora we lwowskim więzieniu, życia w obozie na Majdanku oraz początkowych dni w wolnym Lublinie. Zakrzewski z niesamowitą dokładnością i bogactwem opisowym przedstawia funkcjonowanie obozu od wewnątrz. Najpopularniejsze opisy dotyczą zazwyczaj Oświęcimia. O całej reszcie (jak właśnie Majdanek) mamy powierzchowne pojęcie. Wiemy, że istniały i w większości przypadków na tym nasza wiedza się kończy.

Stwierdzenie, iż Majdanek był brutalnym miejscem byłoby zbyt delikatne. Po tej książce, przedstawionej okrutności, bestialstwie esesmanów i większości "pracowników", chyba nic nie powinno mnie zdziwić. 3/4 całości aż kipi od przemocy. Metody katowania przechodzą ludzkie pojęcie. Jeśli ktoś myśli, iż istnieje jakaś granica w traktowaniu siebie nawzajem to jest w błędzie, a ta książka skutecznie ją zniszczy.

Jan Zakrzewski w genialny sposób opisuje wydarzenia, realia tam panujące, z czego większość dotyczy jego osoby. Od roku '42, aż do likwidacji obozu żył w niewoli. Początkowo było to więzienie, gdzie nie było mowy o jakiejkolwiek prywatności. Małe cele były kilkukrotnie przepełnione. Panował wieczny ścisk, brak swobody ruchu i ciągłe życie w niewiedzy. Nie wiadomo było za co się tam przebywa, kiedy nadejdzie koniec męki, a co najważniejsze kiedy nastąpi kolejne, nic nie wnoszące "przesłuchanie", zakończone katowaniem

Po dalszy ciąg i większą ilość wiadomości zapraszam na: http://zatraconywstronicach.blogspot.com/2014/02/a-my-zyjemy-dalej-jan-zakrzewski.html#more

Po tego typu literaturę sięgam bardzo rzadko. No dobra, praktycznie wcale. W końcowej fazie liceum dałem sobie spokój z lekturami, uważając to za stratę czasu, a to właśnie wtedy przeważała literatura wojenna. Konsekwencją tego czynu jest mój brak rozeznania i wiedzy w klasyce tego rodzaju literatury, a zwłaszcza z naszego kraju. Za dokształcanie mnie wzięła się moja...