Trzy opowiadania tematycznie rozbieżne, lecz łączy je jeden dominujący aspekt: poczucie niemocy w stosunku do bezwzględniej rzeczywistości. Jeden z czytelników zauważył, że "wolnym można być dopiero będąc niezależnym od nikogo". Powiedziałabym wiec, że opowiadania te skłaniają ku refleksji- nigdy nie zazna się wolności, gdyż nasze wybory zawsze uwzględniają innych, podyktowane są w oparciu już o sam fakt istnienia drugiego człowieka.

W opowiadaniu Intymność, główną bohaterką jest kobieta (Lulu) miotająca się miedzy dwoma mężczyznami - mężem Henrykiem i kochankiem Piotrem. Sytuacja ta byłaby jeszcze możliwa do zaakceptowania, gdyby do głosu doszły jakiekolwiek pozytywne uczucia, natomiast w tym wypadku Sartre karze wybierać swojej udręczonej bohaterce,pomiędzy różnymi odcieniami zła i trwać w beznadziei (bez względu na okoliczności). Cóż to w istocie za koszmarny wybór, który uwzględnia, albo życie przy boku nudnego, flegmatycznego męża - impotenta, albo rozsadzanego przez testosteron, lecz brutalnego i nieczułego kochanka? Decyzja może zostać osadzona jedynie na "moralnej powinności" a nie świadomej woli. Zdaje się, że autor celowo skonfrontował ze sobą tak charakterologicznie rożne męskie sylwetki, aby na ich tle w jaskrawszym świetle przedstawiać chwiejną osobowość Lulu.

Pokój to generalnie opowiadanie o granicach jakie wyznaczamy między tym co normalnie i nienormalne. Pomimo tego, że głównym bohaterem jest Piotr ( psychicznie chory mężczyzna nieustannie przesiadujący w zaciemnionym tytułowym pokój), moją uwagę bardziej zwróciła postać jego żony, gdyż to właśnie na jej barkach ciąży (podobnie jak w przypadku Lulu) przymus bycia "pomiędzy", nigdy nie będąc sobą. Niezmiennie odrzucająca nietaktowane namowy ojca ( typowego mielczanina -hipokryty),skłaniające do ubezwłasnowolnienia Piotra i zamknięcia go w szpitalu, dzielącego, oględnie mówiąc, ludzi na tych jego pokroju i "nie ludzi", uparcie trwa przy mężu, lecz również i w jego towarzystwie nie odnajduje spokoju. Ewa nie należny do żadnego że światów ( ani normy ani szaleństwa), gdyż nie jest wystarczająco "zdefiniowana", aby na stałe się w którymkolwiek z nich zadomowić a nie umiejętność ta, jest moim zdaniem największą przyczyną jej osamotnienia.

Trzy opowiadania tematycznie rozbieżne, lecz łączy je jeden dominujący aspekt: poczucie niemocy w stosunku do bezwzględniej rzeczywistości. Jeden z czytelników zauważył, że "wolnym można być dopiero będąc niezależnym od nikogo". Powiedziałabym wiec, że opowiadania te skłaniają ku refleksji- nigdy nie zazna się wolności, gdyż nasze wybory zawsze uwzględniają innych,...