Moim zdaniem "Mur" oraz "Pokój" są najlepszymi opowiadaniami tego zbioru.

Moim zdaniem "Mur" oraz "Pokój" są najlepszymi opowiadaniami tego zbioru.

Na Sartre trafiłem w "krótkiej historii filozofii" i od razu wiedziałem, że będzie to autor dla mnie. Po przeczytaniu tych trzech, krótkich opowiadań, moje przeczucia były prawidłowe. Jak opisane w posłowiu książki: "absolutna wolność, która według Sartre'a obdarzony jest każdy człowiek, może być konstruktywna, bowiem daje możliwość dochodzenia do prawdy, tworzenia prawdy, ale też i destruktywna, ponieważ skazuje na cierpienie, samotność i obcość". - to podsumowuje zawartość "Intymności".

Intymność - ludzie zagubieni, którzy ciągle w życiu są niczym liść na wietrze, szukając zbawienia dla swojego cierpienia w innych, lub w jakichś sytuacjach o których marzą. Każdy tam myśli, że jest wspaniałomyślny dla osób na którym im zależy, ale tak na prawdę kierują te osoby, żeby spełniały ich skryte marzenia, a nie to co dla tych osób byłoby dobre. Przedstawienie zagmatwania w relacjach ludzkich, ich głowach i namiętności jest tu na najwyższym poziomie, piękne.

Pokój - wnikamy w spojrzenie "zdrowych" ludzi na chorych umysłowo, Sartre pięknie opisuje i odważnie opisuje to co mało kto na codzien przyzna; wstręt przeciętnego człowieka dla chorych. Tak jak patrzy się na kikuta po np. odciętej ręce. Z drugiej strony, zanim zdążymy rzucać kamieniem w zdrowych, pięknie ukazuje relacje, z chorym, to jak ktoś może w chorobie znaleźć coś ciekawego i innego i przy tym chorym zacznie chorować razem z nim, odklejając się od spraw normalnych ludzi. Normalnie jak zdrowa komórka, będącej przy rakowej i powoli dobiegającą do rozkładu przez otoczenie.

Mur: grupa hiszpańskich buntowników spędza noc przed egzekucja, większość rozgrywa się w głowie bohatera. Fajnie ukazuje nasza kruchość wobec śmierci, lecz też wyzwolenie jakie daje pogodzenie się z tym, że nie mamy już niczego. Gdyby tak można było zachowywać się zawsze hihi.

Na Sartre trafiłem w "krótkiej historii filozofii" i od razu wiedziałem, że będzie to autor dla mnie. Po przeczytaniu tych trzech, krótkich opowiadań, moje przeczucia były prawidłowe. Jak opisane w posłowiu książki: "absolutna wolność, która według Sartre'a obdarzony jest każdy człowiek, może być konstruktywna, bowiem daje możliwość dochodzenia do prawdy, tworzenia prawdy,...

Niezależnie od merytorycznej oceny egzystencjalizmu jako filozofii, niezależnie od tego, że podobno wyszedł on z mody, uważam opowiadania Sartre'a za rewelacyjne, ponieważ wywołują silne katharsis, a ich postacie mają realistycznie opisaną głębię psychiczną. Życie jest przedstawione jako podążanie za absurdalnym fatum. Człowiek zwykle sam nie wie, czego chce, a jak już wie, to często nie może tego osiągnąć lub osiągając to, ponosi szeroko rozumiane koszty w trudnej do zaakceptowania wysokości. Oprócz tego, interakcje z innymi ludźmi wprowadzają do życia dodatkowy i bardzo poważny element niepewności.

Niezależnie od merytorycznej oceny egzystencjalizmu jako filozofii, niezależnie od tego, że podobno wyszedł on z mody, uważam opowiadania Sartre'a za rewelacyjne, ponieważ wywołują silne katharsis, a ich postacie mają realistycznie opisaną głębię psychiczną. Życie jest przedstawione jako podążanie za absurdalnym fatum. Człowiek zwykle sam nie wie, czego chce, a jak już wie,...

Wszystkie opowiadania są niezmiernie interesujące, podejmują takie same zagadnienia egzystencjalne z różnych perspektyw. Moim zdaniem, "gęstość" narracji narasta z każdym opowiadaniem. Ostatnie jest zdecydowanie najcięższym z tego tomu, jak i najlepszym według mnie. Serdecznie polecam lekturę.

Wszystkie opowiadania są niezmiernie interesujące, podejmują takie same zagadnienia egzystencjalne z różnych perspektyw. Moim zdaniem, "gęstość" narracji narasta z każdym opowiadaniem. Ostatnie jest zdecydowanie najcięższym z tego tomu, jak i najlepszym według mnie. Serdecznie polecam lekturę.

przeczytałam tylko 'Intymność'

przeczytałam tylko 'Intymność'

Sartre posiada umiejętność przedstawiania bezsilności i nudy w sposób pociągający i uniwersalny. Lubię.

Sartre posiada umiejętność przedstawiania bezsilności i nudy w sposób pociągający i uniwersalny. Lubię.

Narażę się, chyba, wielbicielom Sartre'a, ponieważ uważam, że trzy opowiadania, które składają się na ten zbiorek, są nudne. Jako usprawiedliwienie dla peanów jakie wyczytałem w opiniach, nie jestem, być może, zbyt egzaltowanym wielbicielem egzystencjalizmu i prozy o niczym. I bardzo źle się z tym czuję, bo "ogranicza to moją wolność".

Narażę się, chyba, wielbicielom Sartre'a, ponieważ uważam, że trzy opowiadania, które składają się na ten zbiorek, są nudne. Jako usprawiedliwienie dla peanów jakie wyczytałem w opiniach, nie jestem, być może, zbyt egzaltowanym wielbicielem egzystencjalizmu i prozy o niczym. I bardzo źle się z tym czuję, bo "ogranicza to moją wolność".

W tym krótkim zbiorze mieszczą się trzy opowiadania: „Intymność”, „Pokój” i „Mur” – skłaniające do przemyśleń, stawiające trudne pytania egzystencjonalne, zmuszające do zastanowienia się nad kwestiami, które z trudem próbujemy ukryć w sobie, a ciągle się z nimi zmagamy.
W życie bohaterów wkraczają pytania i wahania moralne. Zostają one przedstawione w taki sposób, aby ukazać najintymniejsze przeżycia i przemyślenia, do których nie przyznają się nawet sami przed sobą.
Z tego zbioru moim ulubionym jest tytułowa „Intymność” – podejmuje tematy jak zdrada małżeńska, prawdziwa przyjaźń, zazdrość, tęsknota za innym życiem. Kolejne „Pokój” – to próba przedstawienia tego, co jest normalne dla normalnego człowieka, a co dla wariata. Pokazuje niechęć ludzką i krytycyzm wobec osób zmagającymi się problemami zdrowia psychicznego oraz wobec tych, którzy dobrowolnie i świadomie chcą uczestniczyć w ich życiu. „Mur’ – ukazuje człowieka, który szczęśliwym zbiegiem okoliczności unika wyroku śmierci, jednak nieświadomie wydaje na śmierć innego człowieka.
Pomimo krótkiej formy, treść jest bardzo wyczerpująca. Między wierszami dokonujemy stopniowo kolejnych odkryć – ukrytych treści, które są w nas – w czytelniku. Przez to opowiadania nabierają dodatkowej wartości jako wyraziciele tego, co dzieje się w nas samych.

W tym krótkim zbiorze mieszczą się trzy opowiadania: „Intymność”, „Pokój” i „Mur” – skłaniające do przemyśleń, stawiające trudne pytania egzystencjonalne, zmuszające do zastanowienia się nad kwestiami, które z trudem próbujemy ukryć w sobie, a ciągle się z nimi zmagamy.
W życie bohaterów wkraczają pytania i wahania moralne. Zostają one przedstawione w taki sposób, aby...

"Mur" zdecydowanie najlepszy, pozostałe dwa mnie nie zachwyciły, aczkolwiek wciąż uważam, iż Sartre jest wart lepszego poznania.

"Mur" zdecydowanie najlepszy, pozostałe dwa mnie nie zachwyciły, aczkolwiek wciąż uważam, iż Sartre jest wart lepszego poznania.

Nie porwały mnie te opowiadania, choć to jak zwykle u Sartra literatura dobra, poruszająca ważne tematy życiowe, napisana świetnym językiem.

Nie porwały mnie te opowiadania, choć to jak zwykle u Sartra literatura dobra, poruszająca ważne tematy życiowe, napisana świetnym językiem.