Pierwsze co pomyślałem po przeczytaniu tej książki to... nareszcie koniec! Momentami zasypiałem, a z braku chęci, czytałem ją dość długo. Wieje nudą na odległość.

Książka ma prawie same minusy - począwszy od nudy, braku konkretnej akcji, kiepskich bohaterów, a kończąc na pseudo-filozoficznym bełkocie autora. Momentami myślałem, że to jakaś bajka dla dzieci. Być może nawet autor stworzył tę książkę z takim zamysłem - jeśli tak, to dobrze mu to wyszło.
A bohaterowie naprawdę byli płytcy, jałowi, bezosobowi. Powtarza się schemat bezsensownej naiwności głównej bohaterki, Saszy, tak jak głównego bohatera z poprzedniej części, Artema. Gdyby ktoś tej dwójce powiedział, że na drugim krańcu metra siedzi i czeka święty Mikołaj, to i tak by tam poszli...

Jedyny plus, to rozwinięcie historii świata przedstawionego w „Metro 2033” - tutaj w końcu można się dowiedzieć, dlaczego ludzie żyją w metrze, jest opisywana (pokrótce, ale dobre i to) wojna nuklearna sprzed dwóch dekad, w końcu są pewne domysły, że ludzie mogli przetrwać też w innych miastach.

Pozostaje też kwestia wydawnictwa, które bezczelnie „pogrubiło” tę książkę, poprzez znaczne zwiększenie czcionki i marginesów, oraz dodatku czarnych kartek między rozdziałami. Gdyby nie to, to książka miałaby może ze 150 stron.
Może to zbyt pochopne stwierdzenie, jednakże mnie pan Glukhovsky nie przekonał do siebie i jestem zdania, że w swoich książkach gada od rzeczy i jedynie co mu się udaje, to przynudzanie czytelnika.

Pierwsze co pomyślałem po przeczytaniu tej książki to... nareszcie koniec! Momentami zasypiałem, a z braku chęci, czytałem ją dość długo. Wieje nudą na odległość.

Książka ma prawie same minusy - począwszy od nudy, braku konkretnej akcji, kiepskich bohaterów, a kończąc na pseudo-filozoficznym bełkocie autora. Momentami myślałem, że to jakaś bajka dla dzieci. Być może nawet...