Zapowiadało się wspaniale, a wyszło jak zwykle (przepraszam, nie mogłam się powstrzymać). "Nowohuckość" jako forma odczuwania i główny nurt wyraźnej rysy wspomnieniowej osób mówiących w reportażach pani Radłowskiej ginie w lawinie dość ujmujących, aczkolwiek płasko opowiedzianych ni to historyjek, ni to anegdot. Sama nie wiem, czy podczas lektury miałam się śmiać, czy miałam płakać (zamysł autorki jest mi nieznany). Pewnie miałam być oczarowana mnogością sposobów ujmowania Nowej Huty, a tak naprawdę nie dobrnęłam do końca tego zbioru - opadające z nudów powieki skutecznie mi to uniemożliwiły i w efekcie nie udało mi się przekonać, jaka jest pointa wszystkich historii. Być może pewnym punktem wspólnym jest okropny język referujący przedstawione losy ludzkie, który wygląda mi albo na pastisz pewnego reportera (o, zgrozo, też z "GW"), albo na jego nieudolne naśladowanie. Chyba jednak z NH reportaże w "Nowohuckiej telenoweli" mają niewiele wspólnego. Jeśli ktoś doczytał do końca - proszę o odpowiedź na powyższe pytanie. Ja odżegnuję się od ponownego wzięcia do ręki tej książki. Chyba, że będę kiedyś cierpieć na bezsenność.

Zapowiadało się wspaniale, a wyszło jak zwykle (przepraszam, nie mogłam się powstrzymać). "Nowohuckość" jako forma odczuwania i główny nurt wyraźnej rysy wspomnieniowej osób mówiących w reportażach pani Radłowskiej ginie w lawinie dość ujmujących, aczkolwiek płasko opowiedzianych ni to historyjek, ni to anegdot. Sama nie wiem, czy podczas lektury miałam się śmiać, czy...