Z "Królem bólu" walczyłem długo. Brak czasu, zmęczenie i niesamowita złożoność większości opowiadań zawartych w tym zbiorze sprawiły, iż walka była piekielnie trudna. Nie poległem, chociaż w pierwszej rundzie byłem bliski przegranej. "Linia oporu", która rozmiarem bardziej przypomina powieść niż opowiadanie okazała się dla mnie czymś niestrawnym, przerostem formy nad treścią i w dodatku formy chybionej. Ktoś kto sięgnie po "Króla bólu" by zacząć przygodę z Dukajem, najpewniej przygodę tę natychmiast zakończy. Szczęśliwie, kolejne opowiadania przyćmiły negatywne odczucia, które towarzyszyły mi od pierwszych stron książki. "Oko potwora", "Szkoła", "Serce mroku" i "Aguerre w świcie" to Dukajowa pierwsza liga. Pierwsze z wymienionych opowiadań to inspiracja twórczością Lema (którego bardzo cenię) lecz miejscami zbyt naśladowcza. Klonowanie stylu na pierwszych stronach opowiadania mocno rzucało się w oczy, lecz na szczęście Dukaj szybko tego zabiegu zaniechał i w efekcie stworzył utwór będący hołdem dla pierwszego polskiego "filozofa przyszłości". Pomimo, iż nie wszystkie opowiadania zawarte w tym obszernym zbiorze są równie dobre, to na uznanie zasługuje niezawodna wyobraźnia autora, której owocami są niezwykle złożone i fantastyczne światy. Jednak złożoność fantazji autora nie poszła w parze z przystępnością tekstów. Wydaje mi się, że zbiór "W kraju niewiernych", mimo iż zawierający utwory łatwiejsze w odbiorze, znacznie mocniej oddziałuje na czytelnika i skłania do głębszych refleksji. "Król bólu" to pozycja trudna i przeznaczona dla fanów Dukaja, bądź doświadczonych czytelników science fiction.

Z "Królem bólu" walczyłem długo. Brak czasu, zmęczenie i niesamowita złożoność większości opowiadań zawartych w tym zbiorze sprawiły, iż walka była piekielnie trudna. Nie poległem, chociaż w pierwszej rundzie byłem bliski przegranej. "Linia oporu", która rozmiarem bardziej przypomina powieść niż opowiadanie okazała się dla mnie czymś niestrawnym, przerostem formy nad...