"„Beatrycze i Wergili” została przez krytykę światową odebrana w sposób skrajnie różny. Recenzentom „The New York Times” czy „Time” książka się nie spodobała, „The Washington Post” był jeszcze bardziej krytycznie nastawiony. „Krytycy, którzy spędzają czas na czytaniu powieści, powinni wiedzieć, że największe książki to te, które nękają sumienie, a nawet wytrącają z równowagi. Pójście pod prąd bywa mimo wszystko zbawienie” – broni się Martel. Gdy książka trafiła do Wielkiej Brytanii i reszty Europy przyjęto ją cieplej.
W Stanach Zjednoczonych też znalazło się wielu obrońców koncepcji Kanadyjczyka.
„Byłem we wszystkich krajach europejskich z wyjątkiem Rumunii, Albanii i Turcji. Byłem też w Azji. Ludzie do mnie pisali, rozmawiali ze mną. Byli wzruszeni Bo ta historia wpisywała się w ich życie osobiste” – zwierza się autor.

Po powieść Martela niewątpliwie warto sięgnąć. Można się z nią nie zgadzać, można polemizować, co próbował skromnie uczynić autor powyższej recenzji. Można być zaskoczonym kontrowersyjną konstrukcją utworu. A jednak warto poświęcić kilka wieczorów, zagłębiając się w opowieść kanadyjskiego pisarza, by samemu wyciągnąć z niej to, co odnosi się do bezsensu niezawinionego cierpienia. Do ludobójstwa."

Cała recenzja do przeczytania pod adresem:

https://experymentt.wordpress.com/2011/03/29/131/

"„Beatrycze i Wergili” została przez krytykę światową odebrana w sposób skrajnie różny. Recenzentom „The New York Times” czy „Time” książka się nie spodobała, „The Washington Post” był jeszcze bardziej krytycznie nastawiony. „Krytycy, którzy spędzają czas na czytaniu powieści, powinni wiedzieć, że największe książki to te, które nękają sumienie, a nawet wytrącają z...