„Dni trawy” to chyba moje pierwsze zetknięcie z literaturą holenderską. Jako, że uwielbiam rozszerzać swoje horyzonty, a także uległam urokowi okładki –zabrałam się za czytanie tej książki z ogromnym zapałem. I teoretycznie nie miałam powodu, żeby się zawieść –tematyka związana z narkomanią i pewnego rodzaju psychologią, to zwykle bardzo interesujący, przyciągający uwagę temat. Prócz tego fabuła została udekorowana wstawkami pod postacią cytatów z utworów muzycznych, głównie zespołu The Beatles, który również uwielbiam. Był to dla mnie doskonały pakiecik zamknięty w dość krótkiej powieści. A jakie rzeczywiście okazały się „Dni trawy”?

Niestety książka Philipa Huffa mnie rozczarowała. Jednak zacznijmy od jej plusów… Przede wszystkim „Dni trawy” to dość dobry debiut literacki, który porusza dość ciekawe kwestie –uzależnienie od miękkich narkotyków, fascynację muzyką, której doświadcza nastoletni bohater książki –Ben. A także problem choroby psychicznej i trudnych relacji rodzinnych. Rzeczywiście chłodna narracja skrywa drugie dno. Pozwala poznać bohatera niejako kompletnego, ukształtowanego o realnych planach, marzeniach, celach i przede wszystkim –problemach. Dręczony problemami chłopak wpatrzony w swojego dziadka spędza dnie grając z nim w szachy i pomagając mu w domowych czynnościach. Jednocześnie musi poradzić sobie z matką pogrążoną głębokiej depresji, spowodowanej wydarzeniami, o których nie sposób zapomnieć… Pewnego rodzaju oparcie chłopiec może odnaleźć w osobie swojego ojca, jednakże dojrzewając, coraz bardzie zdaje sobie sprawę, na jak bardzo dziwnym świecie żyje.

Pokonanie życiowych trudności staje się łatwiejsze kiedy do życia Bena wkracza zupełnie nowa postać –Tom. Chłopcy szybko się zaprzyjaźniają i pragną spędzać ze sobą jak najwięcej czasu. To właśnie Tom zapoznaje Bena ze światem narkotyków, staje się jego mentorem, przykładem i najwierniejszym przyjacielem, na którego zawsze może liczyć. Jednak postać Toma jest chyba najbardziej zagadkową postacią w całej książce…

Nie umiem dokładnie sprecyzować, dlaczego „Dni trawy” do mnie nie przemówiły. Wydaje mi się jednak, że przyczyna jest bardzo prosta. Mając wcześniej kontakt z wieloma książkami o podobnej tematyce, doszłam do wniosku, że „Dni trawy” są po prosty zbyt ogólne. Nie użyję słowa banalne, bo byłaby to nieprawda. Temat jest jak najbardziej nieprzeciętny i porusza ważne kwestie, jednak sposób w jaki narrator go przekazuje jest dla mnie nieodpowiedni. W książce występuje dużo niedopowiedzeń i ogólników. Zapewne oczekiwałam po prostu większej dbałości o detale i pielęgnację fabuły. Być może pisanie ogólnikami było zamierzonym działaniem autora, pragnącego, aby czytelnik kreował po swojemu historię, ale według mnie nie był to korzystny zabieg…

Przez sposób narracji książka stała się dla mnie po prostu miałka i nijaka. Poruszane tematy zostały urywane, pojawiło się trochę niejasności, nawiązań, które w rzeczywistości nie prowadziły do jakiegoś skonkretyzowanego celu.

„Dni trawy” to książka na pewno niesamowicie pouczająca, interesująca i ważna w kategorii narkomanii, jednakże myślę, że narkomania to tak trudny temat, że będąc osobą bez uzależnienia na koncie lub nie mająca żadnego kontaktu z osobami uzależnionymi (gdzie niedzielne przypalanie trawy zdecydowanie się nie liczy), nie da się po prostu napisać dotkliwej książki o tej tematyce. Nie jestem specjalistką tej dziedziny i nigdy nie zażywałam narkotyków, ale po prostu brakuje mi w tej książce wrażliwości i może pewnego rodzaju brutalności. Ale może „Dni trawy” wcale nie są książka o narkotykach, ale wręcz przeciwnie –o życiu. O samotności, która się z nim wiąże, o walce i porażkach? Może narkotyki to tylko pretekst? Tylko kolejny element, który sprowadza do destrukcji?

http://puszokowa.blogspot.com/2014/01/dni-trawy-dagen-van-gras.html

„Dni trawy” to chyba moje pierwsze zetknięcie z literaturą holenderską. Jako, że uwielbiam rozszerzać swoje horyzonty, a także uległam urokowi okładki –zabrałam się za czytanie tej książki z ogromnym zapałem. I teoretycznie nie miałam powodu, żeby się zawieść –tematyka związana z narkomanią i pewnego rodzaju psychologią, to zwykle bardzo interesujący, przyciągający uwagę...