Trzeci tomik z poezją Zbigniewa Herberta, wychodzi w cztery lata po obszernym (i nieco rozdmuchanym) "Hermes, pies i gwiazda". Co zmienia się w herbertowskim piórze przez te cztery lata? Przede wszystkim tężeje, staje się bardziej określone - jak w "Kamyku": "równy samemu sobie / pilnujący swych granic", Herbert wyznacza sobie granice i stara się w nich mieścić (choć w tytułowym "studium przedmiotu" zdaje się temu przeczyć, stwierdzając, że najpiękniejszy jest przedmiot "którego nie ma"). Pochyla się nad istotą opisu i tworzenia (nawiązania do warsztatu i malarstwa), przeprowadza kilka spektakularnych eskapad ("Tren fortynbrasa", "Studium przedmiotu", "Miasto nagie", "Powrót prokonsula"...), zaskakuje kilkoma krótkimi prozami (tym razem wmieszanymi między inne teksty), cieszy celnością.

Tomik, choć dąży do stałości i bycia konkretnym, trochę gra czytelnikowi na nosie - wymyka się opisowi, całość czytałem już kilkukrotnie, cały czas mając dylemat - czy aby na pewno wszystko już tu wyczytane i uchwycone? Nadal tej pewności nie mam! Proszę sobie znaleźć tekst "DREWNIANA KOSTKA" (w razie problemów z odszukaniem przepiszę, podeślę, proszę się nie wstydzić, proszę pisać) - OTO DEFINICJA ZMAGAŃ ZE STUDIUM PRZEDMIOTU!

Trzeci tomik z poezją Zbigniewa Herberta, wychodzi w cztery lata po obszernym (i nieco rozdmuchanym) "Hermes, pies i gwiazda". Co zmienia się w herbertowskim piórze przez te cztery lata? Przede wszystkim tężeje, staje się bardziej określone - jak w "Kamyku": "równy samemu sobie / pilnujący swych granic", Herbert wyznacza sobie granice i stara się w nich mieścić (choć w...