Niesamowita podróż z Herbertem jako przewodnikiem przez czas i przestrzeń, oraz do wnętrza umysłu poety. Najwyższa klasa poezji.

Niesamowita podróż z Herbertem jako przewodnikiem przez czas i przestrzeń, oraz do wnętrza umysłu poety. Najwyższa klasa poezji.

Intelektualna gierka jak poeta z czytelnikiem daje fascynujące efekty. Interpretacji tyle ile odbiorców. Warto spróbować.

Intelektualna gierka jak poeta z czytelnikiem daje fascynujące efekty. Interpretacji tyle ile odbiorców. Warto spróbować.

"Chciałbym opisać", "Nigdy o tobie", "Różowe ucho", "Ornamentatorzy" i "Kraj" to mistrzostwo.

"Chciałbym opisać", "Nigdy o tobie", "Różowe ucho", "Ornamentatorzy" i "Kraj" to mistrzostwo.

Poezja Zbigniewa Herberta została skażona odium "lektur szkolnych". Konieczność szkolnej "analizy i interpretacji" przez niedojrzałe umysły nastoletniej młodzieży potrafi na lata zniechęcić. Zwłaszcza do tego -jakby nie było - trudnego autora.

Zbigniew Herbert jest poetą trudnym ze względu na jego fascynację starożytnością, Biblią, sztuką - co często jest kluczem do zrozumienia jego poezji.

Wracając po latach do tego poety, po przeczytaniu jego rewelacyjnej prozy ("Barbarzyńca w ogrodzie, "Martwa natura z wędzidłem") jestem pod dużym wrażeniem.

Kilka wierszy uważam za rewelacyjne: "Chrzest", "U wrót doliny", "Nigdy o Tobie", "Pan od przyrody". Szczególnie zwłaszcza "U wrót doliny", który tak wiele daje eschatogicznie, soteriologiczne do myślenia...

Z kolei cześć "Proza poetycka" pomimo pięknego języka, językowej erudycji nie urzekł mnie.

Poezja Zbigniewa Herberta została skażona odium "lektur szkolnych". Konieczność szkolnej "analizy i interpretacji" przez niedojrzałe umysły nastoletniej młodzieży potrafi na lata zniechęcić. Zwłaszcza do tego -jakby nie było - trudnego autora.

Zbigniew Herbert jest poetą trudnym ze względu na jego fascynację starożytnością, Biblią, sztuką - co często jest kluczem do...

Herbert idzie za ciosem - w rok po napisaniu swojej debiutanckiej Struny światła, wydaje tomik drugi, i to od razu najobszerniejszy w całej bibliografii. Hermes, pies i gwiazda to 173 strony wierszy i prozy poetyckiej, objętość, tak jak sama treść, robi niemałe wrażenie.

Hermes przybiera cięższą, bardziej obszerną w porównaniu ze Struną formę. Wiersze pęcznieją, są bardziej złożone, bardziej różnorodne. Również tematyka ciąży coraz bardziej. "złych i dobrych / porówna płytki dół", czytamy w CHRZCIE, i już po kilku zdaniach, na następnej stronie, napotykamy wstrząsający U WRÓT DOLINY, dalej - skargę autora na niemożność opisania świata w CHCIAŁBYM OPISAĆ, czy chociażby zrozumienia go w GŁOSIE. O losie poety, traktuje cały szereg utworów. Właśnie to zmaganie się z tworzywem, z opisywanym światem, z pamięcią i samym życiem poety, jest dla mnie głównym rdzeniem Hermesa.
Jedyną zadrą jest tutaj utrata pewnej lekkości i harmonii bijącej ze stron poprzedniej Struny, nie dotykającej ziemi choćby przez chwilę. Ale - dostajemy w zamian rzecz bardziej intensywną i złożoną, a przecież wszystkiego mieć się nie da.

Jeśli chodzi o część wypełnioną prozą, powiem jedynie, że przebrnąłem przez nią z niekłamaną przyjemnością, co i rusz dziwiąc się oryginalnym pomysłom i podejściom do opisywanych zagadnień. Tylko tyle.

Całość to niemały krok w przód, widać, udany debiut dodał Herbertowi skrzydeł - jak samemu Hermesowi, skoro w rok zgromadził materiał tak obszerny i - co ważniejsze - tak smaczny! (smaczny jak RÓŻOWE UCHO - jeden z moich ulubionych tekstów tutaj). Cóż, odstawiam na półkę Hermesa, a do ręki biorę kolejne w bibliografii Studium Przedmiotu. Zachwyt nie pozwala na dłuższą przerwę!

Herbert idzie za ciosem - w rok po napisaniu swojej debiutanckiej Struny światła, wydaje tomik drugi, i to od razu najobszerniejszy w całej bibliografii. Hermes, pies i gwiazda to 173 strony wierszy i prozy poetyckiej, objętość, tak jak sama treść, robi niemałe wrażenie.

Hermes przybiera cięższą, bardziej obszerną w porównaniu ze Struną formę. Wiersze pęcznieją, są...

Po szkolnych przygodach z trudną i wielowarstwową interpretacją bałam się Herberta, jak widać - niepotrzebnie. Przyjemnie się go czyta nawet powierzchownie.

Po szkolnych przygodach z trudną i wielowarstwową interpretacją bałam się Herberta, jak widać - niepotrzebnie. Przyjemnie się go czyta nawet powierzchownie.

Zbiór składa się z 42 wierszy i 67 utworów prozy poetyckiej. Wiersze podobały mi się bardziej od prozy, ale nie na tyle, by się nimi zachwycać. Ot tak po prostu są dobre,niektóre może nawet i bardzo, ale reszta łącznie z prozą jest już średnia albo nie podoba mi się w ogóle. Bardziej wczuwałem się w wiersze w "Kwiatach zła" Baudelaire'a, które są moim zdaniem lepsze. A Herbert, chociaż bardzo znany i ceniony, jakoś do mnie nie trafił...

Zbiór składa się z 42 wierszy i 67 utworów prozy poetyckiej. Wiersze podobały mi się bardziej od prozy, ale nie na tyle, by się nimi zachwycać. Ot tak po prostu są dobre,niektóre może nawet i bardzo, ale reszta łącznie z prozą jest już średnia albo nie podoba mi się w ogóle. Bardziej wczuwałem się w wiersze w "Kwiatach zła" Baudelaire'a, które są moim zdaniem lepsze. A...