Impresjonizm mocno skręcający w stronę surrealizmu, obficie podlany oniryzmem – taki właśnie pakiet fantasmagorycznej grotesko-grozy stanowi zbiór opowiadań Franciszka Mirandoli „Tropy”. W zasadzie nie umiem opowiedzieć, o czym traktują te opowieści, bo trop pojawia się na środku ścieżki, sprowadza na manowce, by nagle wyłonić się w zamglonych ulicach, którymi pogubione kroki mogliby nieść bohaterowie prozy Schulza czy Kafki i urywa się nad przepaścią.
Tak naprawdę groza w tych utworach jest ledwie wyczuwalna i wynika głównie z faktu, że nie wiadomo skąd opowieść przyszła i dokąd zmierza. Nastrój historii przypomina niespokojne sny, w których wędrujemy po drugiej stronie zwierciadła nie-świadomości, szukając prawdy w dziwnie obcych i boleśnie znajomych dekoracjach codzienności. Już zdaje się ona być na wyciągnięcie ręki, a wciąż wymyka się niczym mgła spragnionym poznania palcom. I gdy już, już za moment mamy poznać to upragnione, zagadkowe coś, co było celem wędrówki splątanych nóg, następuje przebudzenie – koniec opowiadania. Gdzieś pod powiekami zostaje jeszcze to nieuchwytne wrażenie dogłębnego poznania i zrozumienia istoty snu, lecz tak naprawdę zostajemy z ulotnym wspomnieniem, które pęka niczym bańka w nieprzyjaznym marzeniom sennym środowisku, które zwiemy rzeczywistością.
Czytałam utwory Mirandoli i czułam się, jakbym wkraczała do jego snów…Lubię, gdy pisarz tak potrafi zawładnąć moją świadomością. Myślę jednak, że nie wszystkim będzie odpowiadać ta proza, bo jej ulotność bardzie przypomina muśnięcie skrzydeł ćmy niż wzruszenie wschodem słońca.

Impresjonizm mocno skręcający w stronę surrealizmu, obficie podlany oniryzmem – taki właśnie pakiet fantasmagorycznej grotesko-grozy stanowi zbiór opowiadań Franciszka Mirandoli „Tropy”. W zasadzie nie umiem opowiedzieć, o czym traktują te opowieści, bo trop pojawia się na środku ścieżki, sprowadza na manowce, by nagle wyłonić się w zamglonych ulicach, którymi pogubione...