Symfonia Pastoralna jest dla mnie i według mnie książką wyjątkową. Kilka lat temu podarowała mi ją mama i od razu zabrałam się za czytanie. Pokochałam ją od pierwszego wejrzenia.
Wyobraź sobie, że jesteś dwunastoletnią dziewczynką. Cierpienie często zaglądało ci w oczy i nigdy nie zaznałaś szczęścia. Na domiar złego umiera Twoja matka. Czy to już koniec? Co się z Tobą stanie? Czy umrzesz na ulicy, czy trafisz do przytułku? Nie potrafisz nawet krzyczeć... I właśnie w obliczu tragedii i wizji końca wszystkiego pojawia się promyk nadziei. Pewien pastor przyjmuje Cię do domu i wychowuje, jak własne dziecko. Dostajesz nowe imię -Gertrude- bo prawdziwego nie jesteś w stanie zdradzić. Nic nie mówisz, nic nie widzisz, potrafisz się tylko bać, ale w głębi duszy czujesz, że teraz będzie już lepiej.
Symfornia pastoralna to opowieść o poświęceniu, opiece i pomocy. Pastor, który opiekuje się Gertrude ma wysoko rozwinięte poczucie moralności, nie odmawia nikomu pomocy, a przypadek dziewczynki chwyta go za serce. Dzięki niemu poznaje ona czym jest miłość, dobro i bezpieczeństwo. Z wystraszonego pisklaka zmienia się w pięknego feniksa. Lecz czy to już koniec?

Symfonia Pastoralna jest dla mnie i według mnie książką wyjątkową. Kilka lat temu podarowała mi ją mama i od razu zabrałam się za czytanie. Pokochałam ją od pierwszego wejrzenia.
Wyobraź sobie, że jesteś dwunastoletnią dziewczynką. Cierpienie często zaglądało ci w oczy i nigdy nie zaznałaś szczęścia. Na domiar złego umiera Twoja matka. Czy to już koniec? Co się z Tobą...