Kiedy na początku roku, w którymś z kobiecych magazynów czytałam artykuł o Oldze Morawskiej, pamiętam, że długo po nim nie mogłam dojść do siebie. Wydawało mi się być czymś zupełnie niepojętym, ale i godnym największego podziwu, że ta niezwykle mądra i pełna uczuć kobieta, choć przeżyła tak wielką tragedię, potrafi odnaleźć jej sens i jest w stanie o tym opowiedzieć. Gdy w ubiegłym tygodniu wpadła mi w dłonie książka Od początku do końca, zerknęłam tylko na trzy pierwsze zdania opisu i wiedziałam już, że to właśnie ta opowieść. O miłości. O poświęceniu. I o tragedii, która nie powinna była się wydarzyć.
Nie chcę i nie mogę opowiedzieć tu całej historii tych dwojga ludzi, których los wiele razy wystawiał na ciężkie próby. Nie jest to bowiem coś, co można streścić i zawęzić do kilku zdań. W najmniejszym nawet stopniu nie oddałoby to niezwykłości, piękna, szczęścia i smutku, które ta historia za sobą niesie. Bo Olga i Piotr byli zakochanym w sobie do szaleństwa małżeństwem. I choć Piotr ogromnie kochał Olgę, to kochał też góry...
Trudno czytać historie takie jak ta. Najgorsze jest, że od samego początku ma się świadomość, czym się ta opowieść skończy. I co z tego, że po pierwszych kilku stronach Piotra uwielbiałam, skoro wiedziałam, że i tak go już nie ma? Że niezależnie od tego, jak bardzo bym tego chciała, innego zakończenia nie będzie?
Czytanie tej książki, jest jak poznawanie kogoś takim, jakim był naprawdę. Bo jest Piotr i jego odmrożone na K2 palce, są jego opowieści o wolności, jaką czuje w górach i jego miłość do Olgi, o której tak często w swoim pamiętniku wspomina. Jest też Olga, tęskniąca, zmagająca się z samotnością podczas wypraw męża, ale i wspierająca jego pasję i trzymająca kciuki. Miłość tych dwojga była trudna, bo trudno jest żyć ze świadomością niebezpieczeństwa, które niesie za sobą każda wyprawa w wysokie góry. Ale przede wszystkim była piękna.
W książce tej urzekło mnie wszystko, od pierwszej strony, do ostatniej. Piękna, choć tragiczna historia, olbrzymia pasja, którą wyczuwa się w każdym zdaniu Piotra i zdjęcia, ukazujące majestat gór. To jedna z tych książek, które powinno się przeczytać. Które uczą, że każda chwila jest ważna. Nie potrafiłam powstrzymać płynących z moich oczu łez. Bo Piotr powinien żyć i być. Dla Olgi, dla swoich synów, dla gór. I dla polskiego himalaizmu, który już zawsze będzie o Nim pamiętać.

Kiedy na początku roku, w którymś z kobiecych magazynów czytałam artykuł o Oldze Morawskiej, pamiętam, że długo po nim nie mogłam dojść do siebie. Wydawało mi się być czymś zupełnie niepojętym, ale i godnym największego podziwu, że ta niezwykle mądra i pełna uczuć kobieta, choć przeżyła tak wielką tragedię, potrafi odnaleźć jej sens i jest w stanie o tym opowiedzieć. Gdy w...