To moja pierwsza książka z gatunku wspomnień i podróży, dlatego wiele się od niej może ważyć, czy jeszcze sięgnę po jakąś książkę czy też nie. Mam trochę mieszane uczucia co do tej pozycji, wszakże jednak powód dla jakiego mogłabym dać książce minusa jest w sumie uzasadniony przez autorkę, a raczej lud jaki poznała. Także... książka jest dosyć cienka, ma zaledwie 100 stron, z czego ok 40 stron to fotografie, a reszta to przeplatanka rysunków i tekstu, co czyta się dosyć lekko. Autorka opowiada jak dosłownie przez przypadek i pod wpływem impulsu wybrała się do Tybetu. Jak mówiłam książka jest napisana lekko i czyta się ją dosyć przyjemnie(jednak przeczytanie książki zajęło mi aż godzinę przed snem-szkoda:(). Książka jak wiadomo opowiada o Tybecie, raczej o ludziach w nim mieszkających. Jednak minusem, który mi się na samym początku wysunął po przeczytaniu to brak ingerencji w codzienność przeciętnego Tybetańczyka. Owszem, autorka opowiada, że dla przeciętnego Tybetańczyka wszystkim, niemalże życiem jest religia, że tak naprawdę nie mogą oni wiele robić, bo w ich świecie brak jest elektroniki, nie mogą uprawiać większych wysiłków fizycznych ze względu na wysoko n.p.m. położony kraj. Większość książki to historia Tybetu, wyjaśnienie skąd tak naprawdę wziął się przydomek Dalajlamy, opis tamtejszej architektury, kultury oraz kilka ciekawostek odnośnie jedzenia. Do tego pokaźna garstka fotografii sprawia, że książka staje się ciekawsza:)

To moja pierwsza książka z gatunku wspomnień i podróży, dlatego wiele się od niej może ważyć, czy jeszcze sięgnę po jakąś książkę czy też nie. Mam trochę mieszane uczucia co do tej pozycji, wszakże jednak powód dla jakiego mogłabym dać książce minusa jest w sumie uzasadniony przez autorkę, a raczej lud jaki poznała. Także... książka jest dosyć cienka, ma zaledwie 100 stron,...