Ogromny zawód. Po energetyzujacej lekturze „Biegnącej z wilkami” nie posiadałam się z radości, że tak szybko trafiłam na książkę wpisującą się - zdaniem jej recenzentów - w nurt „duchowych przebudzeń”. Z kartki na kartkę mój entuzjazm wypalał się jednak, aż ostatecznie zgasł gdzieś w okolicach przedostatniego rozdziału, kiedy to ostatecznie przerwałam lekturę.

Styl mętny i bełkotliwy, pełen psychologicznych żargonizmów. Autorka często powołuje się na Junga, lecz brak jej charakterystycznej dla niego lekkości i precyzji. Książce bliżej do podręcznika niż przewodnika, ciężkiej cegły niż uskrzydlającego podmuchu inspiracji. Poza tym jest zwyczajnie nudna. Podawane przykłady „z życia” ani na moment nie ożywiają narracji. Ponadto autorka pisze przede wszystkim o osobach „uzależnionych” (z naciskiem na sferę odżywiania) - więc pomimo prób elastycznego odczytywania treści w kontekście relacji matka-córka - nijak nie mogłam ich odnieść do siebie. Walczyłam z tą książka i obie poległyśmy - pomimo, w co nie wątpię, dobrych chęci z obu stron. Ona nic mi nie dała, ja nic z niej nie wzięłam.

Podobno jednym z wyznaczników rozwoju osobistego jest umiejętność rezygnacji z niektórych dróg, czy odrzucania pomocy niektórych przewodników, czy mistrzów. Nie każdy mówi głosem każdego. Głos Woodman nie jest moim, co nie oznacza, że dla kogoś innego nie mógłby być inspirujący. Zachęcam zatem do próby wsłuchania się w niego, ale i do swobodnego odwrócenia się i pójścia swoją drogą, jeśli okaże się, że nie ma on wam nic do powiedzenia.

Ogromny zawód. Po energetyzujacej lekturze „Biegnącej z wilkami” nie posiadałam się z radości, że tak szybko trafiłam na książkę wpisującą się - zdaniem jej recenzentów - w nurt „duchowych przebudzeń”. Z kartki na kartkę mój entuzjazm wypalał się jednak, aż ostatecznie zgasł gdzieś w okolicach przedostatniego rozdziału, kiedy to ostatecznie przerwałam lekturę.

Styl mętny...