Czytałam, męczyłam, ale naprawdę nie mam pojęcia o czym jest i powinna być ta książka. Nie wniosła nic nowego do mojego życia.

Czytałam, męczyłam, ale naprawdę nie mam pojęcia o czym jest i powinna być ta książka. Nie wniosła nic nowego do mojego życia.

Ta ksiazka jest przede wszystkim dla fachowcow, czyli analitykow Junga. Nie rozumiem, dlaczego kobiety sie na nia rzucaja, a potem skarza sie, ze jest nudna.

Ta ksiazka jest przede wszystkim dla fachowcow, czyli analitykow Junga. Nie rozumiem, dlaczego kobiety sie na nia rzucaja, a potem skarza sie, ze jest nudna.

Ciężarna dziewica nie jest książką łatwą. Autorka, podobnie jak Clarissa Estes, jest analityczką jungowską. W związku z powyższym w książce roi się od archetypów, rytuałów, analiz projekcji itp. Marion Woodman pisze jednak językiem mniej, jak dla mnie, logicznie uporządkowanym, trochę przypomina to momentami wolne skojarzenia. Trzeba mieć pewne zacięcie i choćby podstawy wiedzy z zakresu psychoanalizy, poglądów Junga, aby przez książkę przebrnąć. Chyba też w większym stopniu autorka korzysta z tez klasycznej psychoanalizy, co z kolei dla wielu osób może być kontrowersyjne.
Mimo tego postanowiłam Wam jednak o Ciężarnej dziewicy, bo dla mnie osobiście książka ta miała i ma swoje znaczące miejsce w poznawaniu siebie. Czy macie ochotę na tego typu lekturę – sami zdecydujcie. Ja za zasługę numer jeden niniejszej pozycji uważam lepsze rozumienie świata snów. W Biegnącej z wilkami mamy motyw baśni, opowieści. Tutaj autorka pokazuje pracę ze snem. Dla mnie, bezcenne, nawet jeśli momentami zaskakujące, może z lekka kontrowersyjne albo niezrozumiałe. Cóż, ciągle widać jestem w drodze. Również pojęcie rytuału stało się mi bliższe dzięki tej książce. Choćby dla tych dwóch kwestii uważam książkę za wartą przeczytania.
Powyższa opinia stanowi fragment recenzji z bloga http://ksiazkapsychologiczna.blogspot.com/

Ciężarna dziewica nie jest książką łatwą. Autorka, podobnie jak Clarissa Estes, jest analityczką jungowską. W związku z powyższym w książce roi się od archetypów, rytuałów, analiz projekcji itp. Marion Woodman pisze jednak językiem mniej, jak dla mnie, logicznie uporządkowanym, trochę przypomina to momentami wolne skojarzenia. Trzeba mieć pewne zacięcie i choćby podstawy...

Ogromny zawód. Po energetyzujacej lekturze „Biegnącej z wilkami” nie posiadałam się z radości, że tak szybko trafiłam na książkę wpisującą się - zdaniem jej recenzentów - w nurt „duchowych przebudzeń”. Z kartki na kartkę mój entuzjazm wypalał się jednak, aż ostatecznie zgasł gdzieś w okolicach przedostatniego rozdziału, kiedy to ostatecznie przerwałam lekturę.

Styl mętny i bełkotliwy, pełen psychologicznych żargonizmów. Autorka często powołuje się na Junga, lecz brak jej charakterystycznej dla niego lekkości i precyzji. Książce bliżej do podręcznika niż przewodnika, ciężkiej cegły niż uskrzydlającego podmuchu inspiracji. Poza tym jest zwyczajnie nudna. Podawane przykłady „z życia” ani na moment nie ożywiają narracji. Ponadto autorka pisze przede wszystkim o osobach „uzależnionych” (z naciskiem na sferę odżywiania) - więc pomimo prób elastycznego odczytywania treści w kontekście relacji matka-córka - nijak nie mogłam ich odnieść do siebie. Walczyłam z tą książka i obie poległyśmy - pomimo, w co nie wątpię, dobrych chęci z obu stron. Ona nic mi nie dała, ja nic z niej nie wzięłam.

Podobno jednym z wyznaczników rozwoju osobistego jest umiejętność rezygnacji z niektórych dróg, czy odrzucania pomocy niektórych przewodników, czy mistrzów. Nie każdy mówi głosem każdego. Głos Woodman nie jest moim, co nie oznacza, że dla kogoś innego nie mógłby być inspirujący. Zachęcam zatem do próby wsłuchania się w niego, ale i do swobodnego odwrócenia się i pójścia swoją drogą, jeśli okaże się, że nie ma on wam nic do powiedzenia.

Ogromny zawód. Po energetyzujacej lekturze „Biegnącej z wilkami” nie posiadałam się z radości, że tak szybko trafiłam na książkę wpisującą się - zdaniem jej recenzentów - w nurt „duchowych przebudzeń”. Z kartki na kartkę mój entuzjazm wypalał się jednak, aż ostatecznie zgasł gdzieś w okolicach przedostatniego rozdziału, kiedy to ostatecznie przerwałam lekturę.

Styl mętny...

Dobra, choć fragmentami lekko nużąca.

Mimo to: inspirująca do lotu!

Dobra, choć fragmentami lekko nużąca.

Mimo to: inspirująca do lotu!

Niestety styl, jakim jest napisana nuży i usypia. Trudno było mi więc wynieść jakąkolwiek treść.

Niestety styl, jakim jest napisana nuży i usypia. Trudno było mi więc wynieść jakąkolwiek treść.