Tekst do znalezienia także tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/02/okruchy-filozoficzne.html

O zeszłotygodniowych przygodach moich w bibliotece, słów kilka. Dnia pierwszego a był to poniedziałek do pracy ruszyłem objuczony książkami w wypożyczenia poprzedniego, z planem zahaczenia o bibliotekę w drodze do domu. Zahaczam więc, a tam biała kartka oznajmia: You shall not pass, aktualizacja serwerów (mniej więcej). Drugą próbę podejmuję w środę. Autobus, spacer, drzwi, winda i nadruk na drzwiach oznajmiający, że w środy, owszem, zapraszamy, ale tylko do 14:00. Do trzech razy sztuka, powiada przysłowie stare i mądre, a przysłowia stare i mądre to rzecz, na której polegać można, a nawet trzeba. Udało się. Do domu wracam z kilkoma książkami, którymi przez cały przyszły tydzień przeplatał będę Dukaja. Na pierwszy ogień Leszek Kołakowski idzie.

Ułamki filozofii to tytuł wymuszony małą koniecznością – pierwotnie miał on brzmieć Okruchy filozoficzne (jak dla mnie brzmi znacznie lepiej i tak o książce myśleć będę), tytuł jednak był już zarezerwowany i autor nie chciał się powtarzać – pisze o tym we wstępie. Jest jeszcze jedna niezwykle ważna rzecz w owej przedmowie zapisana. Chodzi mianowicie o pewną współpracę – Leszek Kołakowski książkę współtworzył ze swoją córką, Agnieszką. Podzielili się poszczególnymi cytatami i naprzemiennie je komentowali. Agnieszka Kołakowska, na własne życzenie nie widnieje na okładce, ani w żadnym innym (poza słowem wstępnym) miejscu książki. Dlatego, gdy po tom sięgamy, w pamięci mieć musimy, że autorów tutaj dwoje.

A i to sprostować wypada, bo Okruchy, czy też Ułamki (jak trzeba by poprawnie powiedzieć) to zbiór cytatów, przekrój przez całą historię filozofii – przekrój skromny, bo składający się z zaledwie 62 myśli i rozważań nimi sprowokowanych. Autorów jest tutaj zatem kilkudziesięciu, bo poza słowami państwa Kołakowskich, przemawiają do nas także filozofowie wszystkich wieków: od Heraklita i Platona, przez Leibniza, po Nietzschego i Schopenhauera. Tematyka rozmaita, również same poglądy i wydźwięk różny (jak można wywnioskować chociażby po kilku wymienionych nazwiskach), i różne reakcje, podejścia do owych cytatów. Z niektórymi państwo K. się zgadzają, z innymi polemizują, jeszcze inne pozostawiają w zasadzie bez komentarza, lub oprawiają pytaniami – przecież i czytelnik musi włożyć tu pewien myślowy wysiłek. Działów nie ma – tematyka płynnie przechodzi przez kolejne zagadnienia, od istnienia, przez dobro i zło, Boga, nieskończoność, aż po społeczeństwo i sprawiedliwość.


Oceny całości się nie podejmuję. Zbyt rozstrzelona tematyka, myśli zbyt wielu ludzi, by móc je spójnie w kilku zdaniach podsumować. To raczej rzecz do czytania, niż do przeczytania. Przedzierając się przez tych sto kilkadziesiąt stron maksym i krótkich rozważań na ich temat, każdy z pewnością trafi na przynajmniej kilka miejsc, które go zaintrygują, które okażą się dlań ważne. Jak to oceniać? Książeczka ta jest dokładnie tym, czego można by się po niej spodziewać. Motywuje do dalszych poszukiwań, do jakiegoś myślenia, być może do sięgnięcia do cytowanych mędrców. Jeden wielki odnośnik z ciekawymi dopowiedzeniami. Do ręki wziąć zdecydowanie warto – kto wie, na cóż dzięki niej się natkniemy.

Tekst do znalezienia także tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/02/okruchy-filozoficzne.html

O zeszłotygodniowych przygodach moich w bibliotece, słów kilka. Dnia pierwszego a był to poniedziałek do pracy ruszyłem objuczony książkami w wypożyczenia poprzedniego, z planem zahaczenia o bibliotekę w drodze do domu. Zahaczam więc, a tam biała kartka oznajmia: You shall not...