Dobrze, że nie była to moja pierwsza książka Stasiuka, bo mogła by być ostatnią. Wymęczyła mnie okropnie. Co chwila zastanawiałem się, czy to aby na pewno Stasiuk. Owszem, jest kilka fragmentów, tych szkiców czy esików, gdzie da się odczuć malarskie pióro typowe dla „Grochowa” czy „Opowieści galicyjskich”, ale większość jest przyciężka, na siłę przeintelektualizowana, jakby autor chciał pochwalić się swoją elokwencją. Bez znajomości niektórych wytworów kultury pisanej (wcale nie znanych powszechnie), przemyśleń Stasiuka nie sposób zrozumieć a autor raczej nie ułatwia tego czytelnikowi. Niektóre teksty sprawiają wrażenie, jakby je autor pisał sam dla siebie.
Wadą podstawową książki, przynajmniej w tym wydaniu, które czytałem, jest brak jakiejkolwiek zapowiedzi, z czym mamy do czynienia. Nie, nie chodzi mi o jakiś opis całości, ale rodzaj „przestrogi”, że mamy do czynienia z miksem, literacką bajaderką i to z wielu lat. Z grochem z kapustą. Bo oto autor postanowił wydać zbiorek dziełek rozproszonych. Ale o tym dowiemy się dopiero na samym końcu. Teksty były pisane na przestrzeni siedmiu lat a w dodatku pisane były do tak różnych gazet i czasopism jak „Gazeta Wyborcza” i „Tygodnik Powszechny”. Być może więc teksty te były mocno osadzone w gazetowym tu i teraz, sąsiadowały (być może) z innymi tekstami mogącymi mieć wpływ na odbiór przemyśleń Stasiuka. Nie wiem, to tylko moje gdybanie. Ale przecież inaczej się odbiera zbiór reportaży czy esejów pisanych do większej publikacji, powstającej z jakimś zamysłem, planem, a inaczej krótkie formy do czytania pomiędzy poranna kawą a podróżą autobusem do pracy. W kontekście zbioru dziełek rozproszonych zaskakuje również fakt, że zapomniano o informacji pod każdym z nich, gdzie i kiedy zostały one opublikowane.
Dla bardzo wytrwałych.

Dobrze, że nie była to moja pierwsza książka Stasiuka, bo mogła by być ostatnią. Wymęczyła mnie okropnie. Co chwila zastanawiałem się, czy to aby na pewno Stasiuk. Owszem, jest kilka fragmentów, tych szkiców czy esików, gdzie da się odczuć malarskie pióro typowe dla „Grochowa” czy „Opowieści galicyjskich”, ale większość jest przyciężka, na siłę przeintelektualizowana, jakby...