Czytając książkę Angeli Lambert dochodzimy do wniosku, że ta atrakcyjna, niegłupia, ciesząca się sympatią rówieśników kobieta w zasadzie poświęciła dla związku z Hitlerem wszystko, czego pragnęła. Nie miała ślubu, rodziny, dzieci, nie była oficjalnie adorowana, ukrywano ją przed światem, ojciec nie pobłogosławił jej relacji. Mogła związać się z kimś innym, o wiele młodszym i gwarantującym jej normalną, zdrową relację. A jednak tego nie zrobiła. Czemu?

W ogóle zaskakująca była dla mnie obsesja Niemek dotycząca Fuhrera. Z relacji historyków wynika, że kobiety traktowały Hitlera niemal jak gwiazdę rocka, pisząc do niego listy miłosne i mdlejąc na myśl o tym, że na nie spojrzał. Kobiety inteligentne i popularne, takie jak Unity Mitford, wręcz się za nim uganiały. Czy wyobrażam sobie, by takie emocje budził jakikolwiek współczesny polityk? Owszem, wszyscy mają swoich gorliwych zwolenników, ale żadnemu nie towarzyszy taki "fandom", jaki był udziałem Hitlera.

Lambert próbuje wyjaśni wszystkie te zjawiska. Nie spłyca przy tym historii, co często pojawia się w książkach z kręgu zachodnioeuropejskiego. Ofiarami Hitlera nie są wyłącznie Żydzi niemieccy, ale także Polacy, geje, duchowni. Autorka nie podchwyciła absurdalnej perspektywy, z której dwie sprzeczne idee - wiara w Boga i nazizm - są ze sobą spójne. Niestety, widać też, że (zwłaszcza w końcowych rozdziałach) pisarka stara się w pewien sposób usprawiedliwić Niemców. Bo nie wiedzieli, bo byli zmanipulowani, bo takie biedne misie. Jest to w zasadzie zrozumiałe, zważywszy na fakt, że matka Lambert była rodowitą Niemką (również jej wspomnienia z czasów III Rzeszy pojawiają się w książce), jednak dla czytelnika polskiego - mocno irytujące. Teza autorki głosząca, że "nikt nie może być oskarżony o zaniechanie działania, dlatego że się nie opowiedział" budzić może albo sprzeciw, albo śmiech. Drażniąca była dla mnie także swoista obsesja Angeli Lambert na punkcie dziewictwa Ewy Braun. Wiadomo, że życie intymne Fuhrera to sfera mocno zmitologizowana (Lambert obala absurdalne hipotezy m.in. o homoseksualizmie Hitlera), ale dokładna analiza, kiedy Braun mogła stracić cnotę i w którym to było domu jest już dla mnie pudelkowa.Tak samo relacje dotyczące tego, czy Adolf się masturbował i jak często (przepraszam, ale musiałam).

Kolejna wada, nie wynikająca z winy autora, lecz będąca przewinieniem wydawcy, to rażące, dramatyczne błędy składniowe i stylistyczne. Publikacja nie przeszła korekty i to po prostu widać, miejscami boleśnie. Przykładem niech będzie "fragment salonu Ewy z jej ulubionym portretem Hitlera, namalowanym przez Theodora Nohnenbergera, który wisiał na honorowym miejscu". Z takich kwiatków w wydaniu z 2002 r. powstała cała spora łączka. Naprawdę, nie jestem w stanie pojąć logiki wydawcy, który wypuszcza coś takiego w książce HISTORYCZNEJ! i nie zauważa błędów na poziomie klasy szóstej szkoły podstawowej.

Reasumując, "Przegrane życie" wydaje mi się najlepszą pod względem merytorycznym książka dotyczącą Ewy Braun, spośród tych, które przeczytałam do tej pory. Polecam ją więc, aczkolwiek uprzedzam: to nie jest pozycja dla gramatycznych (nomen omen) nazistów.

Czytając książkę Angeli Lambert dochodzimy do wniosku, że ta atrakcyjna, niegłupia, ciesząca się sympatią rówieśników kobieta w zasadzie poświęciła dla związku z Hitlerem wszystko, czego pragnęła. Nie miała ślubu, rodziny, dzieci, nie była oficjalnie adorowana, ukrywano ją przed światem, ojciec nie pobłogosławił jej relacji. Mogła związać się z kimś innym, o wiele młodszym...