Mając trochę wolnego czasu ponownie sięgnęłam do Borgesa i jego magiczno-pokręconego świata. Minęło kilka lat odkąd po raz pierwszy czytałam "Dalsze dociekania" i, muszę przyznać, po upływie czasu ponowna lektura bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Za pierwszym razem, ta niewielka książeczka wydawała mi się zawikłana i nie do końca zrozumiała. Po latach, kiedy mój zasób wiedzy i liczba lektur znacznie się powiększyły mam zupełnie inne odczucia co do "Dalszych dociekań". Przede wszystkim większość autorów przytaczanych przez Borgesa jest mi znanych, dzięki czemu miałam namacalne odniesienie do jego szkiców poruszających m.in. temat twórczości innych pisarzy. Borges pchnął moje myślenie n.t. wspomnianych przez siebie klasyków literatury na zupełnie inne tory. Wcześniej wydawało mi się, że np. ks. Brown Chestertona to sympatyczny detektyw w sutannie, jednak Borges wyciągnął na światło dzienne tajemniczy, metafizyczny aspekt jego przygód i, podążając tokiem jego rozumowania, rzeczywiście, na poczciwego ks. Browna można spojrzeć inaczej... Podobnie jest z resztą twórców, na których powołuje się autor "Dalszych dociekań". Pojawia się w nich dużo motywów trochę magicznych, trochę niesamowitych i bardzo metafizycznych. W pamięci mam zwłaszcza jedną opowieść o histroii zaczętej w dawnych czasach a dokończonej wiele stuleci później. Nie chcę jednak za wiele zdradzać, odsyłam do lektury.
Warto słowem na koniec, ostrzec czytelników, że Borges to pisarz niełatwy. Jeśli ktoś jednak go polubi, na pewno tego nie pożałuje.

Mając trochę wolnego czasu ponownie sięgnęłam do Borgesa i jego magiczno-pokręconego świata. Minęło kilka lat odkąd po raz pierwszy czytałam "Dalsze dociekania" i, muszę przyznać, po upływie czasu ponowna lektura bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Za pierwszym razem, ta niewielka książeczka wydawała mi się zawikłana i nie do końca zrozumiała. Po latach, kiedy mój zasób...