Tak naprawdę to wcale nie lubię poezji Norwida – jest trudna, kolczasto-chropowata, niewygodna, cholernie przygnębiająca, malowana tylko ciemnymi kolorami. A jednak wracam do niej i za każdym razem przepełnia mnie podziw dla talentu poety. Gdyby to ode mnie zależało, to miejsca pierwsze wśród polskich wieszczy romantycznych przypadało by właśnie Cyprianowi Kamilowi (za nim Słowacki, a dopiero potem Mickiewicz z Krasińskim). Moim zdaniem wiersze Norwida są niezwykle ekspresjonistyczne, a przynajmniej ja je tak odbieram – kilka jego słów wyzwala w moim mózgu lawinę obrazów i wrażeń. Nawet gdy poeta ociera się o sentymentalizm, nie popada w banał. Podziwiam również jego podejście do tematów trudnych i używanie niedomówień – urwane zdania zmuszają do myślenia i czasami przekazują więcej niż gdyby te same treści podane były wprost. Mam wrażenie, że jest w tych wierszach jeszcze wiele rzeczy, których zrozumienie przyjdzie do mnie wraz z wiekiem i zdobytymi doświadczeniami. I dlatego mam do Norwida głęboki szacunek, choć wcale jego poezji nie lubię…

Tak naprawdę to wcale nie lubię poezji Norwida – jest trudna, kolczasto-chropowata, niewygodna, cholernie przygnębiająca, malowana tylko ciemnymi kolorami. A jednak wracam do niej i za każdym razem przepełnia mnie podziw dla talentu poety. Gdyby to ode mnie zależało, to miejsca pierwsze wśród polskich wieszczy romantycznych przypadało by właśnie Cyprianowi Kamilowi (za nim...