Po czym poznać dobrą książkę, a w szczególności dobry kryminał? Choćby po tym, że gdy trafi przypadkiem w Twoje ręce, wszystko inne pójdzie w odstawkę do czasu, gdzie nie skończysz go czytać. Tak było w moim przypadku z Niespokojnym człowiekiem. Kupiłam tę książkę w zasadzie przypadkiem, gdy wkurzona na korki postanowiłam przeczekać je w Galerii Mokotów. Byłam z córką, więc oczywiście poszłyśmy do kącika dla dzieci, ale żeby nie umrzeć tam z nudów wstąpiłyśmy wcześniej do Empiku, żebym mogła kupić sobie jakąś gazetkę do poczytania. W ręce wpadł mi Niespokojny człowiek. Kosztował ledwie 15 PLN a w pamięci wciąż miałam świetną Piątą kobietę. Kupiłam więc z nastawieniem „OK., teraz poczytam przez godzinkę, a potem może kiedyś do tego wrócę”. No i wsiąkłam.

Wsiąkłam tym bardziej, że nie jest to jedynie kryminał. Równie ważny jak rozwiązywana zagadka jest sposób, w jaki Kurt Wallander się starzeje i to czyni tę powieść wyjątkową. Widzimy jak trudno jest mu pogodzić się z upływem czasu, z tym, że nadchodzi czas podsumowań, osoby w naszym wieku zaczynają umierać, ciało, a co gorsza również umysł, zaczynają odmawiać nam posłuszeństwa. Nie mogłam pozbyć się refleksji, że ja chyba będę się starzeć podobnie, trudno będzie mi się pogodzić z ograniczeniami, jakie nakładać będą na mnie coraz bardziej kruche ciało i zawodny umysł. Chyba większość ludzi mniej lub bardziej świadomie boi się starości, więc jest to tematyka dość uniwersalna, która może przemówić do każdego.
A sama zagadka, bo przecież jest to kryminał, też o dziwo jest dość wciągająca. Dlaczego „o dziwo”? Bo to historia szpiegowska rozgrywająca się w otoczeniu szwedzkiej marynarki, a ja nie jestem fanką takich historii. Jednak ta z Niespokojnego człowieka naprawdę mnie wciągnęła, byłam bardzo ciekawa, jak się skończy, a jej finał mnie nie rozczarował.
Jest to ostatnia powieść Mankella, w której głównym bohaterem jest Kurt Wallander. Szkoda, ale nadzieją napawa fakt, że powstała powieść skupiająca się na jego córce, Lindzie. Ja sięgnę po nią na pewno i trzymam kciuki, aby przerodziła się w kolejną serię, bo Henning Mankell to naprawdę świetny pisarz. Niespokojnego człowieka polecam wszystkim – mężczyznom, kobietom, osobom kochającym kryminały i tym, którzy nie są do nich do końca przekonani.

Więcej moich opinii o książkach znajdziecie tu:

barakudatoja.blogspot.com. Zapraszam!

Po czym poznać dobrą książkę, a w szczególności dobry kryminał? Choćby po tym, że gdy trafi przypadkiem w Twoje ręce, wszystko inne pójdzie w odstawkę do czasu, gdzie nie skończysz go czytać. Tak było w moim przypadku z Niespokojnym człowiekiem. Kupiłam tę książkę w zasadzie przypadkiem, gdy wkurzona na korki postanowiłam przeczekać je w Galerii Mokotów. Byłam z córką, więc...