To nie jest książka dla osób szukających wartkiej akcji. Ukazuje życie. Powolną, surową, podporządkowaną porom roku i prawom natury egzystencję. Mamy do czynienia z brutalną rzeczywistością, która dotyczy małej, japońskiej wioski. Warunki tam panujące nieustannie spychają ludzi do krawędzi głodu, a głównym ofiarodawcą i żywicielem staje się morze. Mieszkańcom nieobca jest ciężka praca, do której zaganiani są również najmłodsi. Poznajemy Isaku – chłopca, który stanie się głównym bohaterem, do końca dzieląc się z czytelnikiem swoją perspektywą.

Niestety rodzinę Isaku opuszcza ojciec, sprzedając się na trzy lata bycia sługą. Jednym ze sposobów złagodzenia ciężkich warunków, jest oddawanie się na lata służby, za które dostaje się tak naprawdę niewiele pieniędzy w zamian, ale bywa to jedynym wyjściem, aby reszta bliskich nie umarła z głodu. Najczęściej ‘ofiarami’ stają się dorośli mężczyźni lub dziewczynki. Chłopiec po odejściu ojca zostaje obarczony obowiązkiem opieki nad dwoma siostrami, bratem i matką, co skutkuje przymusem szybszego dojrzewania, nauczenia się zaradności w nowych sytuacjach. Nie ma tu miejsca na wielką czułość. Surowe warunki zamieniają miłość do bliskich w zapewnienie ich przetrwania. Słowa i opisy są szorstkie, od książki bije ‘sztywność’, ale i spokój. Chłód, nadzieja, oczekiwanie, bo wioska ma pewną skrytą stronę, tajemnicę. Mieści się w takim miejscu, gdzie ze względu na ciężkie warunki żeglarskie, mogą rozbijać się statki. Podczas ciężkiej pogody zdarza się, że zbaczają z kursu, a wtedy trzeba je zwabić na rafy. Do tego służą kotły, w których wytwarza się nocami sól, wprawdzie sprzedawaną na wiosnę, ale bezpośrednim celem tej czynności jest zwabienie ‘łaskawego’, towarowego statku. Niesie to ze sobą pewne ryzyko, na dodatek wieśniacy postępują niemoralnie nie tylko kusząc nieszczęście żeglujących, jednak o tym zachęcam doczytać w książce. Już tutaj można zadać pierwsze pytanie – czy moralnym jest w przypadku tak biednych ludzi, aby ściągać statki bogatszych dla własnych korzyści? Właściwie robią to wyłącznie z powodu chęci zapewnienia podstawowych warunków bytowych, ale również by oszczędzić członków ich rodzin, którzy nieraz wydawani są nawet na dziesięcioletnią służbę.
Warto sięgnąć po tę książkę, aby przekonać się jak dokładnie wygląda sytuacja wioski, zapytać siebie co samemu zrobiłoby się w takich warunkach.

Zauważyłam, że ludzie zarzucają „Zagładzie” sztywność języka. Myślę, że to zamierzony zabieg, jak najbardziej pasujący do klimatu powieści. Nie chciałabym, aby była ona napisana bardziej miękko. Rys psychologiczny postaci nie jest bogaty, ale zastanawiający. To w jakich warunkach się wychowujemy zmienia nam grubość skóry, ciężkie życie kształtuje zarówno pokorę wobec losu jak i siłę, zbytnia czułość rodzi słabość. Nie jest to książka kolorowa, najmocniej jednak wybija się symboliczna czerwień, która staje się zarazem błogosławieństwem i przekleństwem, prócz tego życie płynie dość monotonnie, jest podporządkowane głównie pracy. Bardzo interesująco wygląda radzenie sobie we wspólnocie – jak myślicie, czy mieszkańcy takiej biednej wioski będą bardziej sobie pomagać i współpracować, czy też egoistycznie dbać, aby dostać jak najwięcej dla siebie? Jaką strategię ty czytelniku byś podjął?

Książkę oceniam jako bardzo dobrą. Uspokaja, skłania do rozmyślań na temat naszych warunków, daje ogląd na średniowieczne życie japońskich wiosek, ale też na uniwersalny temat głodu. Bieda panoszy się wszędzie, warto o tym nie zapominać. Spróbować zrozumieć w jakim położeniu mogą się znaleźć ludzie rozsiani po świecie czy też z jakimi dylematami moralnymi przychodzi im się zmierzyć, spojrzeć na rolę religii i rytuału z tej perspektywy, co jest w tej krótkiej powieści wyraźnie zaznaczone. Z lektury można nauczyć się odrobiny pokory, doceniania warunków, w których obecnie się znajdujemy, pełnego brzucha i ciepłego domu, chociaż to trudne. Słowo zawsze jest różne od doświadczenia, jednak treść również może być pewnego rodzaju doświadczeniem, gdy uruchomi się wyobraźnię. Zachęcam do przeczytania i owocnego rozmyślania.

To nie jest książka dla osób szukających wartkiej akcji. Ukazuje życie. Powolną, surową, podporządkowaną porom roku i prawom natury egzystencję. Mamy do czynienia z brutalną rzeczywistością, która dotyczy małej, japońskiej wioski. Warunki tam panujące nieustannie spychają ludzi do krawędzi głodu, a głównym ofiarodawcą i żywicielem staje się morze. Mieszkańcom nieobca jest...