Kiedy dziewczyna zaczyna bronić swojego porywacza, od razu stawia się hipotezę syndromu sztokholmskiego. Co jednak jeśli takowy mężczyzna wzbudza pozytywne uczucia u osoby, z założenia obiektywnej, bo samego czytelnika?
Mam dwie teorie. Pierwsza to taka, iż autorka ubrała w lekki, prosty, a zarazem poruszający styl prawdziwie ciekawą historię i wprowadziła narrację, która sprawia, że czuję się jak w skórze tytułowej uprowadzonej. Drugi powód może być dosyć dyskusyjny, bowiem charakter Tylera, jego osobowość, prostota, samotność, historia życia, jego marzenia - wszystko to sprowadza się do wniosku, iż całkiem z niego dobry człowiek.
Nie wiem, czy da się pogodzić wizerunek porywacza i chwytającego za serce człowieka, czy da się kogoś równocześnie nienawidzić i kochać, czy da się kogoś polubić i bać się go. Gemma została postawiona przed wieloma podobnymi, niemożliwymi do ocenienia wyborami, dlatego jej historia daje wiele do myślenia. Bohaterka jest bardzo prawdziwą, realną postacią, silną osobowością i strasznie miło i przyjemnie czyta się jej narrację.
Polecam, bo to naprawdę dobra lektura, nie tylko niesie ze sobą pewne ostrzeżenie, ale skłania do odpowiedzenia sobie w duchu na kilka trudnych pytań.

Kiedy dziewczyna zaczyna bronić swojego porywacza, od razu stawia się hipotezę syndromu sztokholmskiego. Co jednak jeśli takowy mężczyzna wzbudza pozytywne uczucia u osoby, z założenia obiektywnej, bo samego czytelnika?
Mam dwie teorie. Pierwsza to taka, iż autorka ubrała w lekki, prosty, a zarazem poruszający styl prawdziwie ciekawą historię i wprowadziła narrację, która...