Nie dodałam książki na półkę niedokończonych z jednego powodu: wiem, że powrót do niej byłby mało realny. Została końcówka, aczkolwiek całość naprawdę mnie odrzuciła.

Dla jasności: Yasunari Kawabata nie pisze źle; nie ma poziomu zahaczającego tylko o dno, bo opisy przyrody są całkiem przejrzyste. Tym niemniej, nie uważam tego samego o postaciach. W ,,Tysiącu żurawi" Chikako doprowadzała mnie do szewskiej pasji, Kikuji był zbyt bierny, a jego relacje z kobietami były - co najmniej - pogmatwane. Gdzie zakończenie? Nikt nie wie.

,,Śpiące piękności" zdyskwalifikowałam całkowicie po jakże dobitnych kwiatkach typu ,,(...)z drugiej strony nie opuszczała go chęć rozbudzenia jej gwałtem" czy ,,Złamie zakazy tego domu. (...) Postanowił ją zbudzić ze snu gwałtem. Lecz nagle cofnął się, stwierdziwszy niewątpliwą oznakę jej dziewictwa". Włos się jeży na głowie, zważywszy, że kawałek dalej jest ,,Zamknął oczy i starał się uspokoić. Teraz nie było to tak trudne jak w latach młodości."
Co gorsza, dziewczyna jest niczego nieświadoma, opisuje się ją jako kogoś poniżej 20. roku życia, a niedoszły gwałciciel ma 67 lat.

Gdyby nie wspomniane wyżej opisy, dałabym jedną gwiazdkę bez mrugnięcia okiem, bo nawet one nie uratują wyjątkowo miałkiej fabuły obu opowiadań, podobnie jak irytujące postacie reprezentujące szkodliwe/toksyczne wzorce.

Nie dodałam książki na półkę niedokończonych z jednego powodu: wiem, że powrót do niej byłby mało realny. Została końcówka, aczkolwiek całość naprawdę mnie odrzuciła.

Dla jasności: Yasunari Kawabata nie pisze źle; nie ma poziomu zahaczającego tylko o dno, bo opisy przyrody są całkiem przejrzyste. Tym niemniej, nie uważam tego samego o postaciach. W ,,Tysiącu żurawi"...