Nie gustuję w zbiorach opowiadań, jestem raczej zwolennikiem powieści. Ale co tam, książka z Fabryki, więc musi być warta przeczytania. Głos w mojej głowie (który serdecznie pozdrawiam! Mamę i tatę też przy okazji) podszeptuje, że zetknąłem się już z podobną tematyką. Słucham go, kojarzę fakty i voila! Olga Gromyko i jej „Wiedźma”. Cóż, tamta mnie rozczarowała, choć zapowiadała się nieźle. Liczę na to, że pani Rudej udało się wykreować ciekawszy świat. Czas się przekonać.

Właśnie,kojarzycie Wolhę Redną? To dobrze, w takim razie zapomnijcie o niej, bo mam dla Was zupełnie kogoś innego. Oto prawdziwa mistrzyni magii wykreślnej, skromna studentka magii teoretycznej. Panie, Panowie – Olgierda Lacha! Powiem szczerze, że jestem dziewczyną zauroczony. Nie jest ani tak drętwa jak W.Redna, ani sztuczna, czego się trochę obawiałem. Nie, jest jak najbardziej ludzka, choć momentami irytująca, ale sami przyznajcie, każdy czasami tak ma. Moje serce zdobyła przede wszystkim umiejętnością sporządzania napojów wyskokowych ze wszystkiego. A podkreślam, że to nie jedyne jej zalety. Ach, tak się rozpływam nad Olą, a przecież należy wspomnieć o pozostałych aspektach książki. Słowo o pozostałych bohaterach. Półkrasnoluda Ottona określiłbym jako pociesznego. Uzdrowicielka Lira jest trochę bezbarwna i nie wnosi za wiele. Zostaje jeszcze Irga, mroczny, fajny i dowcipny nekromanta. No i wiadomo, że wątek miłosny musi się przewinąć. No musi, nie ma siły. Jest jednak lekkostrawny i nie burzy całego misternie utkanego dowcipu. I chwalmy za to _________________ (tu wpisz nazwę/imię/symbol/cokolwiek co wymyślisz, mój kreatywny czytelniku bóstwa/boga/rzeczy/człowieka, który na chwałę za to zasługuje*). Dużym plusem całości jest zakończenie. W końcu coś, co mnie zaskoczyło i nie jest cukierkowym, nijakim happy endem. Nie, żeby kończyło się jakoś tragicznie, ale to sprawdźcie sobie sami. Tym żądnym krwi pragnę powiedzieć, że nie, nikt nie umiera. Może jeszcze słowo o okładce, która jak na Fabrykę Słów jest średniawa. Taka zupełnie nieadekwatna do książki.

Całość jest łatwa i lekka. Ciut nawet za lekka, w pewnym momencie czuć znużenie lekturą, jednak trzeba zacisnąć zęby i brnąć dalej. Podobno ma ukazać się część druga. Pożyjemy, zobaczymy, może tam uda mi się „odnaleźć swą drogę”. Oby, bo znudziło mi się błądzenie.

* niepotrzebne, jak najbardziej skreślić, albo zrobić z tym co się chce.

Nie gustuję w zbiorach opowiadań, jestem raczej zwolennikiem powieści. Ale co tam, książka z Fabryki, więc musi być warta przeczytania. Głos w mojej głowie (który serdecznie pozdrawiam! Mamę i tatę też przy okazji) podszeptuje, że zetknąłem się już z podobną tematyką. Słucham go, kojarzę fakty i voila! Olga Gromyko i jej „Wiedźma”. Cóż, tamta mnie rozczarowała, choć...