Istniejemy we wszechświecie, w którym jest coraz więcej informacji, a coraz mniej sensu.

Istniejemy we wszechświecie, w którym jest coraz więcej informacji, a coraz mniej sensu.

Człowiekowi pierwotnemu również należy się posłuch, podżegamy go do mówienia, wysłuchujemy, nie jest już dla nas bęstią, Levi-Strauss ujął to doskonale, twierdząc, że struktury umysłowe człowieka pierwotnego są takie same jak nasze, psychoanaliza podłączyła go do Edypa i libido - wszelkie nasze kody funkcjonowały w sposób doskonały, udało się zatem uzyskać właściwą odpowiedź. Niegdyś pogrzebaliśmy ich pod warstwą niemoty, dziś zamurowujemy ich w krypcie mowy, mowy w oczywisty sposób "innej", dziś pod hasłem "różnicy", tak jak niegdyś pod hasłem jedności Rozumu, nieoszukujmy się co do tego, to ten sam porządek, tyle że na wyższym etapie rozwoju. Imperializm rozumu, neoimperializm różnicy. Zasadniczą kwestią jest tutaj to, że nic nie może wymknąć się panowaniu sensu i jego zasadzie dystrybucji. Oczywiście, że za tą zasłoną mowy kryje się to, że nic już do nas nie przemawia, ani szaleńcy, ani zmarli, ani dzieci, ani dzicy, my w gruncie rzeczy nic o nich nie wiemy, istotą sprawy jest to, by Rozum zachował twarz, by wszystko wymknęło się milczeniu.

Człowiekowi pierwotnemu również należy się posłuch, podżegamy go do mówienia, wysłuchujemy, nie jest już dla nas bęstią, Levi-Strauss ujął t...

Nie jest to już spleen czy nieokreślony stan duszy właściwy czasom fin de siecle’u. Nie jest to również nihilizm, który w pewnym sensie zmierza do unormowania wszystkiego poprzez zniszczenie, pasję resentymentu. Nie, melancholia jest zasadniczym tonem systemów funkcjonalnych, współczesnych systemów symulacji, programowania i informacji. Melancholia jest nieodłączną właściwością sposobu znikania sensu, sposobu ulatniania się i rozpraszania sensu w systemach operacyjnych. I wszyscy jesteśmy melancholikami. Melancholia jest owym gwałtownym zanikiem uczuć, stanowiącym właściwość systemów, które osiągnęły stan nasycenia. Wówczas nadzieja zrównoważenia dobra i zła, prawdy i fałszu, a tym bardziej nadzieja skonfrontowania ze sobą jakichś wartości należących do tego samego porządku, ogólniejsza nadzieja wytworzenia stosunku sił i objawienia się stawki w grze – znika, zawsze: wszędzie system ma zbyt wielką moc: jest hegemonem.

Nie jest to już spleen czy nieokreślony stan duszy właściwy czasom fin de siecle’u. Nie jest to również nihilizm, który w pewnym sensie zmie...