Widząc okładkę, chyba zbyt wiele oczekiwałam. Przyznam, iż trochę jestem zawiedziona. Brakuje uczuciowości. Autorka raczej bezosobowo pisze o Fryderyku Chopinie – „pacjent”. Czy to chęć zachowania pozorów, zakłamania, czy obawa przed napiętnowaniem? Trochę zawiodły mnie opisy wyspy i jej mieszkańców. Dużo w nich krytycyzmu. Czasem sarkazmu i wyniosłości. Trudno jednak odmówić Autorce rzeczowego przygotowania, co uwidacznia się w komentarzach typu:
„Ogromna różnorodność swych widoków wyspa zawdzięcza nieustannym ruchom ziemi, uprawianej przez ludzi i gnębionej kataklizmami, które nawiedzały ten region od początku świata (…) W naszej okolicy tereny uprawne, złożone z urodzonej gleby, podzielone były na nieregularne tarasy rozrzucone na górskich zboczach. Taka uprawa tarasowa, stosowana we wszystkich częściach wyspy, którym grożą ulewy i nagle wezbrania potoków, jest bardzo korzystna dla drzew i nadaje wygląd wspaniale utrzymanego ogrodu”.
Trudno jednak uwierzyć, że jedynie krajobraz, okazy przyrodnicze i dialekt marokański są w stanie zainteresować Autorkę. Warto podkreślić, iż dialektowi mieszkańców wyspy nie tylko poświęca sporo uwagi, ale też pięknie o nim pisze:
„Majorkański, zwłaszcza w ustach kobiety, dla obcokrajowca ma szczególny urok, pełen słodyczy i wdzięku”.

Widząc okładkę, chyba zbyt wiele oczekiwałam. Przyznam, iż trochę jestem zawiedziona. Brakuje uczuciowości. Autorka raczej bezosobowo pisze o Fryderyku Chopinie – „pacjent”. Czy to chęć zachowania pozorów, zakłamania, czy obawa przed napiętnowaniem? Trochę zawiodły mnie opisy wyspy i jej mieszkańców. Dużo w nich krytycyzmu. Czasem sarkazmu i wyniosłości. Trudno jednak...