Dashiell Hammett, protoplasta czarnego kryminału, odwrotnie niż Artur Conan Doyle, dedukcje stawia na drugim miejscu. Przestępcy u niego nie zawsze postępują logicznie. Autor "Dwóch detektywów" czerpał inspirację z własnych doświadczeń, gdyż przez około cztery lata pracował w Agencji Detektywistycznej Pinkertona.
I rzeczywiście te doświadczenia odbijają się echem w jego prozie. Uczestniczenie w trzech śledztwach opisanych w tej książeczce dało mi dużo satysfakcji. Lubię, gdy akcja skupia się na zbrodni, niż opisuje zbędne, z mojej perspektywy czytelnika, dygresje (np. przeżycia wewnętrzne prowadzącego śledztwo lub jego hulaszczy tryb życia) nie mające nic wspólnego ze sprawą. Na szczęście w odróżnieniu od współczesnych kryminałów opowiadania Hammetta nie topią się w wątkach obyczajowych, czy społecznych.
https://alexsuraj.blogspot.com

Dashiell Hammett, protoplasta czarnego kryminału, odwrotnie niż Artur Conan Doyle, dedukcje stawia na drugim miejscu. Przestępcy u niego nie zawsze postępują logicznie. Autor "Dwóch detektywów" czerpał inspirację z własnych doświadczeń, gdyż przez około cztery lata pracował w Agencji Detektywistycznej Pinkertona.
I rzeczywiście te doświadczenia odbijają się echem w jego...

Na tę książeczkę składają się dwa opowiadania:
1. Tom, Dick albo Harry (Tom, Dick or Harry),
2. Sam Spade, detektyw prywatny (Samuel Spade the Private Detective).
W Wikipedii to pierwsze opowiadanie jest wyszczególnione w bibliografii autora, że zostało napisane w 1923 r. Natomiast to drugie opowiadanie nie jest wymienione w ogóle. Ani w polskiej Wikipedii, ani angielskiej (ogólnoświatowej?). Z tego co widzę są to najstarsze opowiadania tego autora, które ukazały się w Polsce. Od nich zacząłem moją przygodę z Hammetem. Przyznać się muszę, że nie czytałem ani jednej jego książki. Raymonda Chandlera przeczytałem wszystkie, a Hammeta nul. Trzeba nadrobić tę zaległość, zwłaszcza, że ci autorzy na równi są stawiani na najwyższym podium, jeżeli chodzi o klasykę amerykańskiego kryminału. Specjalnie wyszczególniłem amerykańskiego; nie można porównywać Chandlera do Agathy Christie, są to dwie różne bajki. Mnie bliżej do tego pierwszego.
Opowiadanka te są bardzo zgrabne. Jest rzetelna zagadka i jest jej ciekawe rozwiązanie. Czysty kryminał. W pierwszym opowiadaniu bohaterem jest anonimowy prywatny detektyw (znany później jako Continental Op),pracujący aktualnie dla firmy ubezpieczeniowej – ma zbadać sprawę skradzionej biżuterii. W drugim opowiadaniu bohaterem jest prywatny detektyw, sławny Sam Spade. Rozwiązuje zagadkę uduszenia swego niedoszłego klienta. Co się rzuca w oczy, to to, że ci prywatni detektywi są nawet mile widziani przez ekipy policjantów pracujących przy tych śledztwach. Nie mają problemów z wejściem na miejsce zbrodni i przepytywaniem świadków. U Chandlera było inaczej. Tam prywatny łaps na dzień dobry był, w najlepszym razie, częstowany przez policjantów kopniakiem.

Na tę książeczkę składają się dwa opowiadania:
1. Tom, Dick albo Harry (Tom, Dick or Harry),
2. Sam Spade, detektyw prywatny (Samuel Spade the Private Detective).
W Wikipedii to pierwsze opowiadanie jest wyszczególnione w bibliografii autora, że zostało napisane w 1923 r. Natomiast to drugie opowiadanie nie jest wymienione w ogóle. Ani w polskiej Wikipedii, ani angielskiej...

Dwa krótkie opowiadanka + fajny wstép od tlumacza. Minusem jest to iz teksty sa do siebie zbyt podobne: w pierwszym detektyw przychodzi do mieszkania i rozwiazuje sprawe kradziezy. Pod koniec sprawy nagle sie akcja urywa i detektyw juz na spokojnie osobie trzeciej relacjonuje kto, dlaczego i jak ukradl bizuterie. W drugie opowiastce sytuacja jest ludzaco podobna - inny juz detektyw wchodzi do mieszkania gdzie lezy trup i szuka mordercy, oczywiscie wsród obecnych tam mieszkancow. Nawet jak potrzebna jest opinia kogos z zewnatrz to wysylajá po niego policje on wchodzi i mówi to co trzeba. Tuz pod koniec akcja sie urywa i detektyw relacjonuje swojej kolezance "co i jak". Mimo to klimat jest.

Dwa krótkie opowiadanka + fajny wstép od tlumacza. Minusem jest to iz teksty sa do siebie zbyt podobne: w pierwszym detektyw przychodzi do mieszkania i rozwiazuje sprawe kradziezy. Pod koniec sprawy nagle sie akcja urywa i detektyw juz na spokojnie osobie trzeciej relacjonuje kto, dlaczego i jak ukradl bizuterie. W drugie opowiastce sytuacja jest ludzaco podobna - inny juz...

Klasyka kryminału.

Klasyka kryminału.