Uwielbiam Jane Austen i jej "Dumę i Uprzedzenie", z ciekawością więc sięgnęłam po tą pozycję, gdy znalazłam ją na bibliotecznej półce.
Książka okazała się ciosem w twarz. Tylko szokiem jaki u mnie wywołała mogę tłumaczyć fakt, że przeczytałam więcej niż dziesięć stron. Być może z jedenaście.
Każdy czytelnik Jane Austen zdaje sobie sprawę, że jej książki kończą się szczęśliwie i w jej przypadku to nie jest żaden banał. Historia tej autorki nadal ma swoje tajemnice, ale kto nie słyszał o jej nieszczęśliwej miłości? Nie mogła sama zaznać szczęścia i spędzić życia z ukochanym, więc dała tą możliwość przynajmniej swoim bohaterkom. Nie są to udowodnione akty z jej życia, ale ja głęboko wierzę, że tak było, a jej książki są bardzo osobiste.
Jak więc może ktokolwiek przyjść i zniszczyć całe to szczęście, choćby było jedynie szczęściem fikcyjnych postaci literackich? Cieszę się, że Jane nie miała okazji zobaczyć tej powieści. Nawet jeśli historia Mary miała szczęśliwe zakończenie, nawet jeśli dalej wszystko się ułożyło pozostałym bohaterom (a nie wiem jak się skończyła ta książka), to kto dał prawo pani McCullough na zmianę wizerunku postaci wykreowanych przez tak poważaną pisarkę jaką była Austen? Jak zareagowalibyście gdyby okazało się, że pośmiertnie wydano Wasz pamiętnik, ale przeredagowano go na stek bzdur?
Być może są to za ostre słowa, ale tak książka wyrobiła moją opinię na temat dopisywania historii cudzym książkom i naprawdę się bałam, że nawet te kilka kartek zniszczy mi idealny obraz Lizzy i pana Darcy'ego, ze nigdy już nie wrócę do tej książki z ta samą radośćią. Jeżeli pani McCullough miała pomysł na powieść, to trzeba było zbudować sobie własne fundamenty, a nie wykorzystywać (i niszczyć) cudze.
Dwie gwiazdki dałam z tego względu, że podziwiam autorkę, jak każdego innego pisarza, za wytrwałość. Trzeba przyznać, że poświęciła tyle swojego cennego czasu i dzięki niej wycięto niepotrzebnie tak wiele drzew, zmarnowano tony papieru i litry tuszu.

Uwielbiam Jane Austen i jej "Dumę i Uprzedzenie", z ciekawością więc sięgnęłam po tą pozycję, gdy znalazłam ją na bibliotecznej półce.
Książka okazała się ciosem w twarz. Tylko szokiem jaki u mnie wywołała mogę tłumaczyć fakt, że przeczytałam więcej niż dziesięć stron. Być może z jedenaście.
Każdy czytelnik Jane Austen zdaje sobie sprawę, że jej książki kończą się...