Emancypacja Mary Bennet" to kolejna powieść Colleen Mccullough, którą ostatnio przeczytałam.
Wstyd się przyznać, ale czytając opis i kupując tą książke, nie odnotowałam, że główną jej bohaterką będzie wykreowana przez Jane Austen w "Dumie i uprzedzeniu" trzecia z kolei córka państwa Bennetów-Mary.
Od razu napomknę, że określenie jej jako kontynuacji losów bohaterów z "Dumy i Uprzedzenia" jest dla tej książki ogromną krzywdą. Ja, która zaliczam "Dumę... " do książek swojego życia, nie mogłam pogodzić się z taką kontynuacją losów moich ukochanych bohaterów, którzy zostali tu ostro "przeciągnięci" przez życie i książką zaczęłam się cieszyć dopiero wówczas, gdy w swojej głowie grubą kreską oddzieliłam od siebie obie książki.
Mary, jest idealną postacią, do stworzenia z niej głównej bohaterki. Do tej pory wiedzieliśmy o niej tak niewiele, że Mccullough miała naprawdę wiele możliwości w kreowaniu losów Mary.
Mary, poznajemy w chwili śmierci jej matki-Pani Bennet, którą jako jedyna córka opiekowała się na stałe. W tym też momencie zyskała ona możliwość uwolnienia się z rutyny i rozpoczęcia nowego życia.
Mary, jest tu bohaterką zupełnie nową. Jest postacią bardzo nowoczesną, pełną inteligencji, determinacji i ciekawości świata.
Pozytywnie było przeczytać, że ta najbardziej stojąca na uboczu córka Bennetów, uważana za najnudniejszą i najbrzydszą rozkwitła, a oprócz tego znalazła miłość.
Bardzo na plus odbieram nowe postaci, stworzone przez Mccullough.
Równiez na plus zaliczam, że przez jej historie przewinęła się cała plejada znanych nam z "Dumy..." bohaterów, i mimo zawirowań autorka pozytywnie zakończyła ich historie.
Nie jest to, jednak moim zdaniem pozycja obowiązkowa dla miłośników "Dumy..." ja traktuje tą książkę jako zupełnie inną historie z "wypożyczeniem" bohaterów z najgłośniejszej powieści Austen.

Emancypacja Mary Bennet" to kolejna powieść Colleen Mccullough, którą ostatnio przeczytałam.
Wstyd się przyznać, ale czytając opis i kupując tą książke, nie odnotowałam, że główną jej bohaterką będzie wykreowana przez Jane Austen w "Dumie i uprzedzeniu" trzecia z kolei córka państwa Bennetów-Mary.
Od razu napomknę, że określenie jej jako kontynuacji losów bohaterów z "Dumy...

Żenująca.

Żenująca.

Są takie książki, których autor powinien się wstydzić, że je w ogóle napisał. Ta należy do takich właśnie. Dlaczego? Otóż każdy "fan" oryginalnej Dumy i Uprzedzenia (czy książki czy filmu) wie, jak zachowują się główni bohaterowie, czyli Elizabeth, jej siostra Jane, Darcy i jego przyjaciel Bingley. Każdy wie, że pomimo dobrego zakończenia, zanim do niego doszło było wiele trudów i mozolności w dążeniu do wniosków takimi jakimi się zabarwiły na końcu powieści. A tutaj?? Nikt, kto pokochał Dumę i jej bohaterów nie będzie mógł przeczytać tej książki z uśmiechem na twarzy.. Ba! Nawet jeśli jakimś cudem.. na prawdę cudem, znajdzie się ktoś kto potrafi przymknąć oko na rozbierzność charakterów i próbę dążenia za tutejszą bohaterką czyli Mary to na prawdę pogratulować odwagi. Powiem w prost, ta książka jest dla tych osób, co z Dumą się w ogóle nie zetknęli na piśmie i w filmie. Owszem, język jest przyjemny, szybko się czyta i w ogóle.. ale .. Odniosłam wrażenie, że autorka zakpiła sobie z Jane Austen i chciała nam na siłę pokazać, że Pan Darcy po latach będzie żałował że poślubił miłość swego życia, że Elizabeth po ślubie stanie się obsesyjną matką ze spłaszczonym, nudnym charakterem, że Jane i Bingley to króliki mnożące młode itd... Mi jako osobie znającej Dumę, nie chce się wierzyć, na prawdę, że Darcy mógłby kiedykolwiek żałować poślubienia Liz, zacząć ją traktować z dystansem, a że sama Liz straciłaby po latach swój charakterek to rzecz nie pojęta!!! Tak więc Stanowczo odradzam osobom lubiącym Dumę i Uprzedzenie bo będzie bolało -_-

Są takie książki, których autor powinien się wstydzić, że je w ogóle napisał. Ta należy do takich właśnie. Dlaczego? Otóż każdy "fan" oryginalnej Dumy i Uprzedzenia (czy książki czy filmu) wie, jak zachowują się główni bohaterowie, czyli Elizabeth, jej siostra Jane, Darcy i jego przyjaciel Bingley. Każdy wie, że pomimo dobrego zakończenia, zanim do niego doszło było wiele...

Z "Dumą...." ta książka ma tylko wspólne imiona bohaterów:) cała reszta to takie "poplątanie z pomieszaniem"! Trochę powieści przygodowej, trochę romansu (naiwniutkiego:),sporo fantazji i humoru, a wszystko w otoczce kostiumowej. Czyta się szybko, bo język i problemy jak najbardziej współczesne, ale podpinanie jej pod dzieło J.Austen jest wielkim nadużyciem...

Z "Dumą...." ta książka ma tylko wspólne imiona bohaterów:) cała reszta to takie "poplątanie z pomieszaniem"! Trochę powieści przygodowej, trochę romansu (naiwniutkiego:),sporo fantazji i humoru, a wszystko w otoczce kostiumowej. Czyta się szybko, bo język i problemy jak najbardziej współczesne, ale podpinanie jej pod dzieło J.Austen jest wielkim...

Z jednej strony autorka, że się tak kolokwialnie wyrażę, zarżnęła bohaterki "Dumy i uprzedzenia" (oraz bohaterów). Z drugiej - da się to czytać, jeśli się zapomni, jak pisała Jane Austen.
Dość ciekawie rozkręcająca się opowieść o samotnej wyprawie Mary zamienia się w całkowitą fantazję, aby na koniec trącić potwornym kiczem. A bohaterki mdleją, piją, przeklinają i rodzą dzieci po czterdziestce.

Z jednej strony autorka, że się tak kolokwialnie wyrażę, zarżnęła bohaterki "Dumy i uprzedzenia" (oraz bohaterów). Z drugiej - da się to czytać, jeśli się zapomni, jak pisała Jane Austen.
Dość ciekawie rozkręcająca się opowieść o samotnej wyprawie Mary zamienia się w całkowitą fantazję, aby na koniec trącić potwornym kiczem. A bohaterki mdleją, piją, przeklinają i rodzą...

Wspaniały kawał historii przedstawiony w stylu nawiązującym do Jane Austen i jej "Dumy i uprzedzenia", który nie jest cukierkowy jak wiele innych opowieści umieszczonych w realiach Regencji.
O poszukiwaniach zaginionych ludzi (Mary) i zapomnianych uczuć (Elizabeth i Fitzwilliam).
Pięknie poprowadzona narracja i historia, którą polecam ze szczerym sercem.

Wspaniały kawał historii przedstawiony w stylu nawiązującym do Jane Austen i jej "Dumy i uprzedzenia", który nie jest cukierkowy jak wiele innych opowieści umieszczonych w realiach Regencji.
O poszukiwaniach zaginionych ludzi (Mary) i zapomnianych uczuć (Elizabeth i Fitzwilliam).
Pięknie poprowadzona narracja i historia, którą polecam ze szczerym sercem.

Kocham pana Darcy'ego odkąd nauczyłam się czytać. NAPRAWDĘ. Elizabeth i Fitzwilliam to moja ulubiona para ever i naprawdę nie mieści mi się w głowie, jak można było zrobić coś takiego z tymi postaciami.

Nie do końca rozumiem zamysł autorki, chociaż samą książkę czyta się dobrze. Jest ciekawie i sprawnie napisana, czyta się przyjemnie. Same nawiązanie do "Dumy i uprzedzenia" podnosi dla mnie jej wartość, ale Darcy... No bez przesady!

Kocham pana Darcy'ego odkąd nauczyłam się czytać. NAPRAWDĘ. Elizabeth i Fitzwilliam to moja ulubiona para ever i naprawdę nie mieści mi się w głowie, jak można było zrobić coś takiego z tymi postaciami.

Nie do końca rozumiem zamysł autorki, chociaż samą książkę czyta się dobrze. Jest ciekawie i sprawnie napisana, czyta się przyjemnie. Same nawiązanie do "Dumy i...

Uwielbiam Jane Austen i jej "Dumę i Uprzedzenie", z ciekawością więc sięgnęłam po tą pozycję, gdy znalazłam ją na bibliotecznej półce.
Książka okazała się ciosem w twarz. Tylko szokiem jaki u mnie wywołała mogę tłumaczyć fakt, że przeczytałam więcej niż dziesięć stron. Być może z jedenaście.
Każdy czytelnik Jane Austen zdaje sobie sprawę, że jej książki kończą się szczęśliwie i w jej przypadku to nie jest żaden banał. Historia tej autorki nadal ma swoje tajemnice, ale kto nie słyszał o jej nieszczęśliwej miłości? Nie mogła sama zaznać szczęścia i spędzić życia z ukochanym, więc dała tą możliwość przynajmniej swoim bohaterkom. Nie są to udowodnione akty z jej życia, ale ja głęboko wierzę, że tak było, a jej książki są bardzo osobiste.
Jak więc może ktokolwiek przyjść i zniszczyć całe to szczęście, choćby było jedynie szczęściem fikcyjnych postaci literackich? Cieszę się, że Jane nie miała okazji zobaczyć tej powieści. Nawet jeśli historia Mary miała szczęśliwe zakończenie, nawet jeśli dalej wszystko się ułożyło pozostałym bohaterom (a nie wiem jak się skończyła ta książka),to kto dał prawo pani McCullough na zmianę wizerunku postaci wykreowanych przez tak poważaną pisarkę jaką była Austen? Jak zareagowalibyście gdyby okazało się, że pośmiertnie wydano Wasz pamiętnik, ale przeredagowano go na stek bzdur?
Być może są to za ostre słowa, ale tak książka wyrobiła moją opinię na temat dopisywania historii cudzym książkom i naprawdę się bałam, że nawet te kilka kartek zniszczy mi idealny obraz Lizzy i pana Darcy'ego, ze nigdy już nie wrócę do tej książki z ta samą radośćią. Jeżeli pani McCullough miała pomysł na powieść, to trzeba było zbudować sobie własne fundamenty, a nie wykorzystywać (i niszczyć) cudze.
Dwie gwiazdki dałam z tego względu, że podziwiam autorkę, jak każdego innego pisarza, za wytrwałość. Trzeba przyznać, że poświęciła tyle swojego cennego czasu i dzięki niej wycięto niepotrzebnie tak wiele drzew, zmarnowano tony papieru i litry tuszu.

Uwielbiam Jane Austen i jej "Dumę i Uprzedzenie", z ciekawością więc sięgnęłam po tą pozycję, gdy znalazłam ją na bibliotecznej półce.
Książka okazała się ciosem w twarz. Tylko szokiem jaki u mnie wywołała mogę tłumaczyć fakt, że przeczytałam więcej niż dziesięć stron. Być może z jedenaście.
Każdy czytelnik Jane Austen zdaje sobie sprawę, że jej książki kończą się...

Ta książka zupełnie mnie zawojowała. Wspaniała kontynuacja "Dumy i uprzedzenia". Jest lekka, porywająca, zaskakująca i pełna humoru. Tym bardziej mnie zachwyciła, że spodziewałam się beznadziejnego nudziarstwa. Polecam ją wszystkim!!!

Ta książka zupełnie mnie zawojowała. Wspaniała kontynuacja "Dumy i uprzedzenia". Jest lekka, porywająca, zaskakująca i pełna humoru. Tym bardziej mnie zachwyciła, że spodziewałam się beznadziejnego nudziarstwa. Polecam ją wszystkim!!!

reklamować tę ksiązke jako kontynuacje Dumy i Uprzedzenia to gruby nietakt
Nie jest to zrozumiale ,że autorka tak znakomitych powieści jak Pierwszy w Rzymie jest tez autorką tak marnej

reklamować tę ksiązke jako kontynuacje Dumy i Uprzedzenia to gruby nietakt
Nie jest to zrozumiale ,że autorka tak znakomitych powieści jak Pierwszy w Rzymie jest tez autorką tak marnej