Nie ukrywam swojej sympatii dla tego starszego pana, który z powieści szpiegowskiej uczynił sztukę . Jest tym kim Chandler dla powieści detektywistycznej czy Lem z Dickiem dla SF . O świecie tajnych służb można opowiadać za pomocą Jamesa Bonda. Ale gdy zmęczą już wasze uszy wybuchy i wystrzały a szeroko rozdziawione usta coraz częsciej z podziwu będą przechodziły w funkcję ziewania – wtedy jest czas na Le Carre i i jego bohatera George Smileya .
Emerytowanego, zdradzanego przez żonę, ubranego w znoszone garnitury w kolorze ziemi agenta służb specjalnych, którego mózg pracuje niezawodnie . Jego swiat jest cichy i spokojny, chociaż to tylko pozory . Jeżeli pada w nim trup, nawet gęsto, to my zazwyczaj spóźniamy się na miejsce zbrodni . Omijają nas sceny spektakularnych pościgów . W zamian dostajemy na przykład scenę werbunku Grigorjewa z koncówki ksiązki. Pytanie w tej rozmowie nie znaczą dokładnie tego co znaczyć się wydają, z odpowiedziami jest podobnie, widzowie-bohaterowie doskonale zaznajomieni z fachowością głownych aktorów wydają tylko ochy i achy nad sztuką rozmowy, która toczy się jakby w metajęzyku Długie pauzy i ciągnace się minuty oczekiwania, ale jakoś czas nam się nie dłuży . Wiemy, że ta cisza może być bardziej zabójcza niż cała seria z kałasznikowa . Nie wszystko jest tutaj podane na tacy. Ale dobrze, czytelnik musi się nieco wysilić, stanać na palcach, wyciągnać się z lekka, by zobaczyć co jest za murem wznoszonym przez Le Carre
Nie wiem jak wyglada prawdziwy świat MI6 czy KGB,, ale mam wrażenie, że dużo mu bliżej do Smileya niż do Bonda . Duzo wiecej analizy, zwracania uwagi na drobiazgi niż ładowania wciąż nowych magazynków, wypijania coraz mocniejszych drinków i przytulania coraz bardziej atrakcyjnych pań . Nie ma w tym swiecie miejsca na bład i na ludzkie uczucia . Kto da im się omamić, musi zaplacić najwyższą cenę .
Ludzie Smielya to ostatnia część trylogii , która początek bierze w powieści „Druciarz, Krawiec, Żołnierz, Szpieg” . To historia zmagań Smileya z Karlą – demonicznym naczelnikiem Czternastego Wydziału Centrali Moskiewskiej czyli radzieckiego wywiadu . Ich realcja przypominają stosunki Holmesa z Moriartim . Od wzajemnej fascynacji do nienawiści . Koniec konców jednak to tylko dwaj starsi panowie, których w parku pewnie wzięlibyści za nudnych ale pogodnych dziadków spieszących na spotkanie z wnuczetami . I może to jest klucz do uroku powieści Le Carre . Codzienne sprawy codziennymi nie są . Kazda ulica może być areną szpegowskiej operacji, choć pozornie wyglada całkiem zwyczajnie, a nasi sąsiedzi to tak naprawdę wysoko postawienie agenci słuzb specjalnych .

Nie ukrywam swojej sympatii dla tego starszego pana, który z powieści szpiegowskiej uczynił sztukę . Jest tym kim Chandler dla powieści detektywistycznej czy Lem z Dickiem dla SF . O świecie tajnych służb można opowiadać za pomocą Jamesa Bonda. Ale gdy zmęczą już wasze uszy wybuchy i wystrzały a szeroko rozdziawione usta coraz częsciej z podziwu będą przechodziły w funkcję...