"Drzewo sprawiedliwości" powstało w latach osiemdziesiątych minionego wieku i to, niestety, widać w treści - w obrazie wojny pokazanym przez autorkę nie ma miejsca dla sowietów "wyzwalających" Polskę, a jeśli się pojawiają, to bardziej przypominają dobrych wujaszków niż czerwoną zarazę (przykładem jest rozmowa z bohaterką o akowskiej przeszłości - jakoś trudno mi uwierzyć, by odbyła się ona w tak przyjaznej dla kobiety atmosferze).
Podobnie rzecz ma się z motywem Powstania Warszawskiego - źli są tylko Niemcy, nie ma ani słowa na temat czekających na agonię miasta czerwonoarmistów i udziale Rosjan oraz Ukraińców w likwidacji powstania.
I jeszcze ten Lublin, w którym powstał PKWN... W powieści to przyjazne Polakom miasto, w którym każdy może znaleźć pracę, a jedynym złem jest przesuwający się gdzieś niedaleko front. Strasznie mnie to ubodło.

Zastanawiać mogą te przemilczenia, które zafałszowują obraz historii. Jeśli jednak spojrzy się na biografię autorki, to odpowiedź nasuwa się sama (jak bowiem o wojnie i powstaniu mogła pisać redaktorka reżimowej prasy, "Żołnierza Wolności" i "Trybuny Ludu"?).

Jeśli pominie się te mankamenty, to zostaje nam książka, którą nieźle się czyta ze względu na perypetie postaci. Ich losy trzymają w napięciu, główna bohaterka wzrusza i rozczula, jej życiowe decyzje zasługują na podziw i budzą w czytelniku pozytywne emocje.
Mi jednak w tle głowy cały czas odzywały się dzwonki alarmowe związane ze wspomnianymi na początku przemilczeniami. I to skutecznie popsuło mi lekturę, stąd taka niska ocena.

"Drzewo sprawiedliwości" powstało w latach osiemdziesiątych minionego wieku i to, niestety, widać w treści - w obrazie wojny pokazanym przez autorkę nie ma miejsca dla sowietów "wyzwalających" Polskę, a jeśli się pojawiają, to bardziej przypominają dobrych wujaszków niż czerwoną zarazę (przykładem jest rozmowa z bohaterką o akowskiej przeszłości - jakoś trudno mi uwierzyć,...