"Północ" to książka Koontza, którą czytałam zaraz po "Smoczych łzach" - również jego autorstwa. Początek historii zapowiadał zupełnie co innego, niż dostałam. I wcale nie oznacza to, że reszta była gorsza od moich wyobrażeń! ;) Wręcz przeciwnie.
Śmierć kobiety na plaży pogoniła moje oczekiwania w stronę lekkiego kryminału z delikatnym elementem nadprzyrodzonych mocy. Tymczasem, jak zwykle zresztą, otrzymałam od Koontza porcję szaleńca, doprawioną zgrają podległych mu wiernych, pragnących służyć swemu Panu, a jednocześnie skrywających własną, czarną tajemnicę. Dodam, iż kreacje głównych bohaterów w tej książce były nadzwyczaj realne. Pomijając postać Sama Bookera oraz jego relację z synem - miałam wrażenie, że autorowi zabrakło stron, by realniej przedstawić ich postaci i historię, którą razem tworzą. Trochę mnie to zniesmaczyło, ale nie na tyle, bym żałowała lektury. Podobnie odnoszę się do zakończenia, tego prawdziwego i ostatecznego. Kto czytał być może rozumie, co też mam na myśli. Po zamknięciu ostatniej strony siedziałam z niezrozumieniem na twarzy i pytaniami typu: "Serio?".
Pomijając to "Północ" wzbudziła we mnie sporo emocji, nieprzyjemnych jak i tych przyjemnych. Polecam.

"Północ" to książka Koontza, którą czytałam zaraz po "Smoczych łzach" - również jego autorstwa. Początek historii zapowiadał zupełnie co innego, niż dostałam. I wcale nie oznacza to, że reszta była gorsza od moich wyobrażeń! ;) Wręcz przeciwnie.
Śmierć kobiety na plaży pogoniła moje oczekiwania w stronę lekkiego kryminału z delikatnym elementem nadprzyrodzonych mocy....