Jeszcze dzieckiem będąc mam zachowany w pamięci taki obraz z wizyty w Kościele. Podchodząca do komunii Babcia, która prowadziła mnie ze sobą za rękę, bym się nie zgubił, klękała przed balaskami-barierkami, które tuż przed komunią zamykali ministranci. Balaski były ciekawe, bo pomiędzy kolumienkami były dziury, przez które można było popatrzeć i się próbować przecisnąć, co jako ruchliwe dziecko czyniłem. Kiedy wiele lat później zostałem ministrantem jedną z pierwszych obserwacji, które dostrzegłem, to brak owych barierek i tylko ślady w murze zostały po ich likwidacji. Jak również tak samo dotarł do mnie fakt, że oto nagle w miejscu przed ołtarzem pojawił się wielki marmurowy stół, a ksiądz jak wygłasza kazanie już nie wchodzi na ambonę, skąd mógł być widziany przez wszystkich uczestników liturgii tylko staje przy małej ambonce przy tym nowym ołtarzu. To były najważniejsze zmiany, które ze względu na ich wyrazisty charakter były przeze mnie odkryte i zauważone, o innych dowiadywałem się oczywiście wiele później. Z języka Kościoła zniknął język łaciński, zastąpiony całkowicie polskim. Zmienił się ubiór kapłana, ta zmian to zresztą proces, który trwa do dzisiaj. W latach osiemdziesiątych ksiądz ubierając się do mszy świętej najpierw zakładał humerał, którym się obwiązywał w pasie, potem zakładał białą albę i przepasał się paskiem zwanym cingulum, następnie wkładał stułę i tradycyjny ornat. Potem zaczęły się zmieniać ornaty, z prostych na przypominające wielkie płaszcze, ale wkrótce zniknęły i ornaty, zniknął humerał i dziś kapłan zakłada zwykłą albę i przepasa się stułą w odpowiednim kolorze liturgicznym. Pojawiła się w Kościele, poza muzyką organową, najpierw nieśmiało a teraz z prawem głosu gitara, inne instrumenty, z czasem nawet perkusja. Mimo, że papież Benedykt XVI bardzo krytycznie wypowiadał się o obecności takich instrumentów w liturgii, a samą muzykę pop i techno określa jako groźne dla ducha, rozpraszające a nawet w wielu aspektach niebezpieczne, bo wyraźnie podkreśla, że błędem jest rozróżnianie, że słowa, tekst są czymś innym niż samo brzmienie, bo jako utwór stanowią jednak jednolitą całość i w związku z tym ich wpływ i przekaz są bardzo silne, to ma świadomość, że zapoczątkowana przez Sobór Watykański II reforma liturgii poszła już za daleko, i że teraz jedynym działaniem jest tak naprawdę próba ograniczania jej negatywnych skutków, które spowodowały, że wiele dobrych i osadzonych w tradycji rzeczy zostało wyeliminowanych, a w to miejsce wkradły się akcenty, które można uznać jako wpływy protestanckie. I choć sam broni idei zmiany ołtarza jako nawiązującej do czasów pierwszych chrześcijan, to podkreśla, że ważnym jest, by zanoszona modlitwa miała zawsze wymiar wspólnotowy, i żeby nie koncentrowała się na osobie kapłana, tylko żeby to kapłan z ludem byli tymi, którzy zanoszą ją do samego Boga. Te i wiele innych niuansów spowodowało już sporo zamieszania i coraz wyraźniej widać nawrót do prostej i do głębi przeżywającej liturgii trydenckiej, gdzie wszystko było na swoim miejscu i ofiara miała swój najgłębszy sens. Bardzo ważna lektura zwłaszcza dla wszystkich propagatorów nowinek w Kościele, którzy przekreślają z zasady stare, chłonąc nowe, i nie zdając sobie sprawy ze skutków takiego myślenia i działania.

Jeszcze dzieckiem będąc mam zachowany w pamięci taki obraz z wizyty w Kościele. Podchodząca do komunii Babcia, która prowadziła mnie ze sobą za rękę, bym się nie zgubił, klękała przed balaskami-barierkami, które tuż przed komunią zamykali ministranci. Balaski były ciekawe, bo pomiędzy kolumienkami były dziury, przez które można było popatrzeć i się próbować przecisnąć, co...