Oprócz przeżyć czysto estetycznych towarzyszących lekturze „Podróży do Polski”, dostarczyła mi ona jeszcze niewątpliwej przyjemności odwiedzenia miejsc, których teraz już nigdy nie zobaczę,bo ich nie ma. Poza tym,mimo, że mamy erę samochodów, jakoś trudno zbacza się z obranej trasy, co panu Iwaszkiewiczowi łatwo przychodziło, nawet podczas pieszych podróży. Nas zwykle goni czas…Nie poznam też, inaczej niż poprzez lekturę, wielu osób, które autor barwnie opisuje.

Pozwolę sobie jeszcze zacytować fragmenty książki, abyście mogli poczuć jej przedsmak:

„Drzewa stają się coraz rzadsze, choć jednakowo wielkie i niebotyczne. Pociąg przedziera się przez ostatnie zadrzewienia tego nie bardzo prawdziwego lasu. Złote paprocie zrzedły już całkiem i pomiędzy pniami sosen przegląda niebieska dal. Mgła za lasem staje się coraz wyraźniejsza.
I nagle pociąg wjeżdża na jasność, las pozostaje po kilka kół obrotach gdzieś za pociągiem i my, i łąka lecimy w dół. Łąka jest żółta i niebieskawa, dobiega do strumyka. A za strumykiem jakby drugi las, odbicie poprzedniego w zwierciadle: kominy, kominy, kominy. Poprzez te kominy przeziera również dal, ale zasnuta niebieską sadzą, zaplątana
w pióra dymu.”

„Odtąd miewam taki sen: Idziemy wszyscy z Brwinowa na odpust do Rokitna, jest 15 sierpnia, cudowny letni dzień. Wstępuję po drodze na cmentarz i zabieram wszystkich moich: i księdza Kolasińskiego, który był członkiem AK, i dyrektora Baniewicza, który uparcie budował kolejkę EKD, i sąsiada burżuja Więcka, który służył mi radą i pomocą w ciężkich czasach i przechowywał Żydów w swojej cegielni (…), i wszystkich, wszystkich…
I idziemy do Rokitna (…) i wjeżdżamy na szczyt tego domu, i widzimy, jak pani Wróblewska mówiła, „całą okolicę”. I wszystkie te szlaki, którymi jadą Sienkiewicz i Chopin, i Chełmoński, i wszystkie te drogi, którymi jeździłem do Polski, i tę na Rawę, i tę do Byszew, i tę na Radom, do Sandomierza, i tę na Puławy, i na Lublin. I pokazuję palcem i mówię: „Patrzcie, patrzcie, to mój wózek toczy się po tych drogach.”"

Oprócz przeżyć czysto estetycznych towarzyszących lekturze „Podróży do Polski”, dostarczyła mi ona jeszcze niewątpliwej przyjemności odwiedzenia miejsc, których teraz już nigdy nie zobaczę,bo ich nie ma. Poza tym,mimo, że mamy erę samochodów, jakoś trudno zbacza się z obranej trasy, co panu Iwaszkiewiczowi łatwo przychodziło, nawet podczas pieszych podróży. Nas zwykle goni...