Nie, nie, nie!!!! Tak nie można pisać! Rozumiem, ze książka ma się sprzedać ale żeby aż tak koloryzować? Byłam w Mongolii, spałam w namiocie, przemierzałam bezdroża terenowym autem, zaliczyłam różne pogody i niepogody ale żeby aż tak, żeby aż tak? No cud, że uszłam z życiem, widzę to dopiero po lekturze.

Nie objechałam Mongolii wzdłuż i w szerz (znajomi, z którymi tam byłam wizytowali ten kraj już kolejny raz), a zaledwie liznęłam odrobinkę z jego możliwości ale jeśli tu widzę jak B. Uryn przesadza opisując to co i ja widziałam, to co i ja przeżyłam, to za nic nie wierzę mu w resztę opowieści.

I do tego jeszcze takie oto historie.

Na jednej z wypraw autor namówił swego kolegę, Jurka aby ten wziął ze sobą łuk myśliwski. Nie na polowanie, skąd taki pomysł, do samoobrony oczywiście. I dziwnym trafem rzeczony Jerzy bronił się przed wielkim łosiem i załatwił go jednym strzałem na komorę, oczywiście w ruch poszedł łuk. Inna opowieść dotyczy trasy do rzeki. Otóż w dół wynosiła ona setki metrów a pod górę wspiąć się trzeba było już tylko sto. To naprawdę ogromny dziw natury, że zbocze wypiętrzało się podczas drogi w dół a kurczyło w przeciwną stronę.

Książka wiele zyskałaby gdyby autor nie silił się na opowiastki z krainy mchu i paproci. Mongolia jest przeciekawym krajem i bardzo egzotycznym a autor zapewne widział wiele i przeżył co nie miara. Nie każdy lubi bajanie, bajanie o dalekich krajach. W tym przypadku fantazjowanie nie jest wskazane. Moim zdaniem oczywiście:)

Nie, nie, nie!!!! Tak nie można pisać! Rozumiem, ze książka ma się sprzedać ale żeby aż tak koloryzować? Byłam w Mongolii, spałam w namiocie, przemierzałam bezdroża terenowym autem, zaliczyłam różne pogody i niepogody ale żeby aż tak, żeby aż tak? No cud, że uszłam z życiem, widzę to dopiero po lekturze.

Nie objechałam Mongolii wzdłuż i w szerz (znajomi, z którymi tam...