Mongolia jaka nie jest nam znana. Polecam

Mongolia jaka nie jest nam znana. Polecam

Mongolia widziana oczami autora to świat niemalże z XIII w. Podróżuje się konno, ponieważ asfalt kończy się zaraz za rogatkami stolicy, czyli Ułan Bator. Wyprawy samochodem dostarczają wiele emocji ze względu na nieprzejezdne szlaki, forsowanie brodów (w tym kraju niemal nie ma mostów) czy pokonywanie stromych wzniesień. Narrator spotyka się z tubylcami, głównie pasterzami i myśliwymi, mieszkającymi w jurtach, a ich tryb życia niewiele różni się od tego w jaki sposób bytowali Mongołowie kilkaset lat temu. Razem z mężczyznami udaje się na wyprawy w góry Sajany, odwiedza jezioro Chubsugul oraz łowi ryby w rzece Szyszchid. Autor jest zapalonym wędkarzem i dla udanego połowu jest gotów znosić mróz, wiatr i ulewny deszcz. A taką właśnie pogodą na przemian z palącym słońcem charakteryzuje się Mongolia. Ogromne amplitudy temperatur dobowych (do 40 stopni Celsjusza),porywisty wiatr oraz gwałtowne załamania pogody to norma. Książka przybliża nam również historię tego kraju, jego tradycje i legendy. Niestety, pod koniec staje się nużąca. Opis kolejnej przeprawy w trudnych warunkach atmosferycznych, następnego przedzierania się przez zarośla i błota niewiele wnosi. Rozumiem, że dla autora były to całkiem nowe bajora, ale dla czytelnika nie ma w tym już nic interesującego. Może poza pytaniem: “Po co się tak męczyć?”. Odpowiedź autora jest prosta i jasna – dla niesamowitych, niepowtarzalnych widoków, dla otaczającej przyrody oraz przejrzystego, czystego powietrza. Te wyprawy to typowo męska przygoda, w siodle i ze strzelbą, możliwość spróbowania trudnego życia, w którym wiele zależy od twoich umiejętności, wytrwałości i kondycji.

Mongolia widziana oczami autora to świat niemalże z XIII w. Podróżuje się konno, ponieważ asfalt kończy się zaraz za rogatkami stolicy, czyli Ułan Bator. Wyprawy samochodem dostarczają wiele emocji ze względu na nieprzejezdne szlaki, forsowanie brodów (w tym kraju niemal nie ma mostów) czy pokonywanie stromych wzniesień. Narrator spotyka się z tubylcami, głównie pasterzami...

Nie, nie, nie!!!! Tak nie można pisać! Rozumiem, ze książka ma się sprzedać ale żeby aż tak koloryzować? Byłam w Mongolii, spałam w namiocie, przemierzałam bezdroża terenowym autem, zaliczyłam różne pogody i niepogody ale żeby aż tak, żeby aż tak? No cud, że uszłam z życiem, widzę to dopiero po lekturze.

Nie objechałam Mongolii wzdłuż i w szerz (znajomi, z którymi tam byłam wizytowali ten kraj już kolejny raz),a zaledwie liznęłam odrobinkę z jego możliwości ale jeśli tu widzę jak B. Uryn przesadza opisując to co i ja widziałam, to co i ja przeżyłam, to za nic nie wierzę mu w resztę opowieści.

I do tego jeszcze takie oto historie.

Na jednej z wypraw autor namówił swego kolegę, Jurka aby ten wziął ze sobą łuk myśliwski. Nie na polowanie, skąd taki pomysł, do samoobrony oczywiście. I dziwnym trafem rzeczony Jerzy bronił się przed wielkim łosiem i załatwił go jednym strzałem na komorę, oczywiście w ruch poszedł łuk. Inna opowieść dotyczy trasy do rzeki. Otóż w dół wynosiła ona setki metrów a pod górę wspiąć się trzeba było już tylko sto. To naprawdę ogromny dziw natury, że zbocze wypiętrzało się podczas drogi w dół a kurczyło w przeciwną stronę.

Książka wiele zyskałaby gdyby autor nie silił się na opowiastki z krainy mchu i paproci. Mongolia jest przeciekawym krajem i bardzo egzotycznym a autor zapewne widział wiele i przeżył co nie miara. Nie każdy lubi bajanie, bajanie o dalekich krajach. W tym przypadku fantazjowanie nie jest wskazane. Moim zdaniem oczywiście:)

Nie, nie, nie!!!! Tak nie można pisać! Rozumiem, ze książka ma się sprzedać ale żeby aż tak koloryzować? Byłam w Mongolii, spałam w namiocie, przemierzałam bezdroża terenowym autem, zaliczyłam różne pogody i niepogody ale żeby aż tak, żeby aż tak? No cud, że uszłam z życiem, widzę to dopiero po lekturze.

Nie objechałam Mongolii wzdłuż i w szerz (znajomi, z którymi tam...

Bardzo ciekawa pozycja. Autor zabiera nas w podróż po kraju o którym wiemy niewiele, kraju który może się wydawać mało pasjonujący. Zresztą sam Bolesław Uryn wskazuje, że dla osób które traktują Mongolię jako kolejny kraj do odhaczenia na liście miejsc w których byli, ta może okazać się mało interesująca. Dzięki tej pozycji poznajemy Mongolię od tej niekomercyjnej i nieznanej strony, poznajemy jej klimat, kuchnię oraz życie zwykłych ludzi mieszkających poza dużymi miastami, czyli esencję danego skrawka ziemi. W jednym komentarzu przeczytałem, że w książce są brutalne opisy zachowań w stosunku do zwierząt. Cóż ja takich opisów nie znajduję. Zresztą czy chcemy dzięki literaturze podróżniczej poznawać zakątki ziemi takie jakie one są (oczywiście w subiektywnym odczuciu autorów) czy może opisy wybielone, wygładzone a przez to nierealne i chyba zakłamane? Bolesław Uryn pokazał Mongolię tak, że ma się chęć tam polecieć i obcować z tym jak się okazuje bardzo ciekawym krajem. Szczerze polecam tą pozycję. Czyta się przyjemnie i szybko.

Bardzo ciekawa pozycja. Autor zabiera nas w podróż po kraju o którym wiemy niewiele, kraju który może się wydawać mało pasjonujący. Zresztą sam Bolesław Uryn wskazuje, że dla osób które traktują Mongolię jako kolejny kraj do odhaczenia na liście miejsc w których byli, ta może okazać się mało interesująca. Dzięki tej pozycji poznajemy Mongolię od tej niekomercyjnej i...

Książka - zaskoczenie. Przynajmniej dla mnie. Pokazała mi Mongolię od innej strony, nie podręcznikowej. To oni tam mają jakieś jeziora i rwące rzeki? I lasy? Niemożliwe. Jakoś nie kojarzyłem sobie tego kraju w ten sposób. Dla mnie to był tylko step, jurty i jedyne miasto Ułan Bator. Trochę to uproszczone, ale tak było.
Po przeczytaniu tej pozycji książkowej, otworzył się przede mną całkiem inny świat. Interesujący na swój sposób. W książce jest opisanych sporo mongolskich zwyczajów, wierzeń i trochę historii. Jest też dużo opisów "prawdziwej męskiej przygody" w mongolskim stepie i wzdłuż mogolskich rzek. Takie typowo pamiętnikarskie opisanie rzeczywistości dnia codziennego. Nie każdemu może to przypaść do gustu. Mnie na przykład nie przeszkadzało.
Co muszę podkreślić, książka nie jest z tych, co to czyta się "jednym tchem" i nie można się od nich oderwać. Mnie przeczytanie jej zajęło prawie miesiąc. Odkładałem po kilku rozdziałach, by znowu powrócić do niej po kilku dniach. Jakaś ta Mongolia taka rozległa....

Książka - zaskoczenie. Przynajmniej dla mnie. Pokazała mi Mongolię od innej strony, nie podręcznikowej. To oni tam mają jakieś jeziora i rwące rzeki? I lasy? Niemożliwe. Jakoś nie kojarzyłem sobie tego kraju w ten sposób. Dla mnie to był tylko step, jurty i jedyne miasto Ułan Bator. Trochę to uproszczone, ale tak było.
Po przeczytaniu tej pozycji książkowej, otworzył się...

To książka idealnie nadająca się na prezent dla każdego zdziecinniałego "menszczyzny" w czerwonych spodniach. Również dla każdej kobiety, która chce sobie chociaż, cóż... pomyśleć o samcach odważnych i wojowniczych.
Po pierwszych kilku rozdziałach książki czekało mnie rozczarowanie: zamiast codziennego życia mieszkańców Mongolii zaczęła się nudnawa opowieść o podróżach w chłodzie i o głodzie.
Po pierwszych kilku rozdziałach opowiadających o grze w kości, piciu herbaty z końskim nawozem i szamance, liczyłam jednak na coś więcej niż kajakową przeprawę przez rwącą rzekę... cóż, nie można mieć wszystkiego.

* fragmenty recenzji zamieszczonej na: http://magazyn-opinii.blogspot.com/2014/07/biczak-i-uryn-o-mongolii_18.html

To książka idealnie nadająca się na prezent dla każdego zdziecinniałego "menszczyzny" w czerwonych spodniach. Również dla każdej kobiety, która chce sobie chociaż, cóż... pomyśleć o samcach odważnych i wojowniczych.
Po pierwszych kilku rozdziałach książki czekało mnie rozczarowanie: zamiast codziennego życia mieszkańców Mongolii zaczęła się nudnawa opowieść o podróżach w...

Książka niestety rozczarowuje. Seria "Poznaj Świat" jest bardzo interesująca, niestety ta książka odbiega od niej mocno.

Jak dla mnie problemem był styl pisarski autora, który powodował, że po kilku stronach byłem zmęczony lekturą. Dodatkowo jakoś nie widać myśli przewodniej w tej książce, poza chęcią pokazania najbardziej ekstremalnych doznań w Mongolii.

Książka niestety rozczarowuje. Seria "Poznaj Świat" jest bardzo interesująca, niestety ta książka odbiega od niej mocno.

Jak dla mnie problemem był styl pisarski autora, który powodował, że po kilku stronach byłem zmęczony lekturą. Dodatkowo jakoś nie widać myśli przewodniej w tej książce, poza chęcią pokazania najbardziej ekstremalnych doznań w Mongolii.

Lubię czytać o miejscach, w których niekoniecznie chciałbym się znaleźć oraz lubię czytać o czasach, w których niekoniecznie chciałbym żyć.

Książka - typu pamiętnik z podróży, czyta się szybko. Od czasu do czasu ładne zdjęcia.

Mongolia, dla mnie kraina ekstremalna obyczajowo i kulinarnie.
Krajobrazy zapierające dech, również pogoda zapierająca dech.

Polecam książkę dla podróżników kanapowych i nie tylko.

Lubię czytać o miejscach, w których niekoniecznie chciałbym się znaleźć oraz lubię czytać o czasach, w których niekoniecznie chciałbym żyć.

Książka - typu pamiętnik z podróży, czyta się szybko. Od czasu do czasu ładne zdjęcia.

Mongolia, dla mnie kraina ekstremalna obyczajowo i kulinarnie.
Krajobrazy zapierające dech, również pogoda zapierająca dech.

Polecam książkę dla...

Zaczęło się naprawdę nieźle, ale później było już tylko gorzej i gorzej. Zamiast opisu ludzi, ich marzeń i życia codziennego, otrzymałam historię survivalu autora. Było to czytanie dość nudne, ale wcale nie to zraziło mnie do tej książki najbardziej.

Gdy czytałam o głodzonych psach (bo głodne psy lepiej polują),zacisnęłam szczęki i brnęłam w tę "powieść" dalej.
Wytrzymałam nawet bardzo wyraziste opisy obcinania renom młodych, ukrwionych rogów, z których krew leje się jak szalona.
Wytrzymałam nawet opisy polowań dla przyjemności myśliwego (nie, nie z głodu, tylko właśnie dla dziwnie pojętej przyjemności!).
Jednak gdy kilka stron dalej natknęłam się na opis torturowania koni, wyrzuciłam książkę z hukiem!
DOŚĆ!

Wiem oczywiście, ile zła dzieje się na świecie i jak traktowane są zwierzęta. Nie muszę jednak wieczorami czytać opisów ich katuszy za przyzwoleniem, a czasem nawet przyłożeniem do tego ręki autora.
Za takie lektury to ja bardzo dziękuję i wszystkim odradzam.

Autor miał chyba zamiar pokazać nam swoją ukochaną Mongolię z tej najpiękniejszej strony. Jeśli strona, o której napisał jest najpiękniejsza, to nie chcę znać tych mniej pięknych.

Dwie gwiazdki za fajny początek książki.

Zaczęło się naprawdę nieźle, ale później było już tylko gorzej i gorzej. Zamiast opisu ludzi, ich marzeń i życia codziennego, otrzymałam historię survivalu autora. Było to czytanie dość nudne, ale wcale nie to zraziło mnie do tej książki najbardziej.

Gdy czytałam o głodzonych psach (bo głodne psy lepiej polują),zacisnęłam szczęki i brnęłam w tę "powieść"...

rewelacyjna - szczególnie druga część książki; trzeba mieć prawdziwe zacięcie, żeby spędzać urlop w takich ekstremalnych warunkach

rewelacyjna - szczególnie druga część książki; trzeba mieć prawdziwe zacięcie, żeby spędzać urlop w takich ekstremalnych warunkach