Impresje po lekturze.

Dzienniki słuchałem w wykonaniu Ksawerego Jasieńskiego, którego głos dodaje uroku każdej książce.

Co do merytorycznej części tworzywa. Jak zachwyca, kiedy nie zachwyca.

Za dużo polityki, jadu, wyroków, ferowania jednoznacznych osądów z niemożnością powstrzymania swojej goryczy i żółci, wywołanej także własną frustracją i ograniczeniem twórczości publicystycznej. To zrozumiałe, ale nie dodaje wartości tym dziennikom.

A to Polska zachowuje się jak kurwa, a to Francja się kurwi wobec Rosji. A to Polską rządzą dyletanci i indolenci, którzy traktują ją jak swój kurnik albo grajdołek. Wiele, wiele miejsca poświęca na swoje analizy, syntezy i przemyślenia, które z czasem są tymi samymi powtórzeniami. To nuży. Kisiel rozkłada na części pierwsze tego trupa komunizmu, dokonuje wielokrotnie sekcji zwłok na tej samej materii, w związku z czym, ostatecznie dostajemy tę samą diagnozę, czasami efektowniej ubraną w słowa.

Krwistość języka i jego bezkompromisowość wzbudza emocje, czasami może razić, czasami budzi uśmiech i zazdrość, że można kląć z taką swadą i polotem. Bez wątpienia kanalizacja swojej złości i goryczy znajduje tutaj szerokie pole do popisu. Kilka smaczków można zaadoptować do swojego słownika.

Dostajemy w pakiecie zestaw kąśliwych żartów o władzy. Żeby przytoczyć choćby jeden – Co ma wspólnego gospodarka Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i opium? - Że obydwie są wytworem niedojrzałych makówek.

Pewnie miłość do ojczyzny i żal z powodu nieustannego marnotrawienia jej potencjału materialnego i duchowego, permanentna niewydolność i ruina, każe mu dokładać tym, którzy siedzą za sterami tej łajby chylącej się ku upadkowi, ale dzielnie jeszcze trwającej w swej agonii. Ciasnemu gorsetowi wytycznych partii, rosyjskiemu poplecznictwu oraz zbałamuceniu niektórych elit intelektualnych życie kulturalne zawdzięcza swoje skarłowacenie, zwichrowanie i marazm. Kisielewski jawi się jako rozbitek pośród morza beznadziei i miernoty, nie może znaleźć swojego miejsca pośród tamtej rzeczywistości. Cały czas nie dowierza w realność społecznej patologii, uśpienia obywatelskiego, oburzają go otumanione masy, „które nie widzą dalej niż kawałek kiełbasy”. Które mają krótką pamięć i dają się mamić przez propagandę.

Na plusy mogę zaliczyć ważkość historyczną tego dzieła. Poznajemy ludzi opozycji z pierwszej ręki. Śledzimy relację z libacji alkoholowych, poznajemy opinie Kisiela o zakulisowym życiu pisarzy. Jest obecny Andrzejewski, Iwaszkiewicz, tz. Władek(Bartoszewski) i przede wszystkim (prawie bym pominął) Jerzy Turowicz, na którym psy wiesza Kisiel.

Generalnie jesteśmy uświadamiani o rozlewającej się szerokim strumieniem społecznej katastrofie. Ile wody w Wiśle musiało upłynąć, ile krwi musiało być przelanej na rzecz dzisiejszej wolności, ile zwykłego dziadostwa, chałturzenia i marnotrawienia przebolałe być musiało. Nie dziwie się niedowierzaniu Kisielewskiego, samemu trudno mi uwierzyć, że Polskę kiedyś coś takiego mogło spotkać, a jeszcze bardziej, że trwało to tak długo. Czy my rzeczywiście byliśmy intelektualną ciemnotą, niezdolną przez tyle czasu się przeciwstawić, czy to oni byli na tyle silni, że cudem było ich ostatecznie odejście w niebyt historii.

Impresje po lekturze.

Dzienniki słuchałem w wykonaniu Ksawerego Jasieńskiego, którego głos dodaje uroku każdej książce.

Co do merytorycznej części tworzywa. Jak zachwyca, kiedy nie zachwyca.

Za dużo polityki, jadu, wyroków, ferowania jednoznacznych osądów z niemożnością powstrzymania swojej goryczy i żółci, wywołanej także własną frustracją i ograniczeniem twórczości...