"A żyć trzeba dalej..." to kontynuacja książki "Morze nie odda ofiar". W pierwszej części opisana jest historia katastrofy statku "Prosna", z kolei druga część to dochodzenie w tej sprawie i proces sądowy osób oskarżonych o spowodowanie tego tragicznego wypadku. Mogę śmiało powiedzieć, że jest to całkiem niezły "morski" thriller prawniczy! Czytało mi się świetnie! Goszczurny miał wyjątkowy talent do wnikliwej analizy ludzkich zachowań i emocji, i potrafił to przelać na papier, przez co jego bohaterowie nie byli bezbarwni. Do tego należy jeszcze dorzucić jego ogromną wiedzę marynistyczną, przedstawioną w przystępny sposób. Polecam!

"A żyć trzeba dalej..." to kontynuacja książki "Morze nie odda ofiar". W pierwszej części opisana jest historia katastrofy statku "Prosna", z kolei druga część to dochodzenie w tej sprawie i proces sądowy osób oskarżonych o spowodowanie tego tragicznego wypadku. Mogę śmiało powiedzieć, że jest to całkiem niezły "morski" thriller prawniczy! Czytało mi się świetnie!...

Jestem fanem Goszczurnego, uważam go za jednego z najbardziej niedocenionych pisarzy w dziejach Polski. Jednak nie mogę z czystym sercem wychwalać "A żyć trzeba dalej", to jego najsłabsza powieść, w każdym razie z tych, które znam. Nie znaczy to bynajmniej, że zła, po prostu nie-aż-tak-dobra.

Sam pomysł by pociągnąć zamkniętą wcześniej historię jest świetny. Opowieść z pierwszego tomu tej dylogii, "Morze nie odda ofiar" jest bowiem własnie zamknięta, kończąc lekturę tamtej, świetnej skądinąd historii, nie czujemy potrzeby kontynuacji. A jednak coś przecież było potem, coś, czemu warto się przyjrzeć... Co więc zawodzi? W dużej części wykonanie i to w tych punktach, które zazwyczaj się Goszczurnemu udają świetnie - nie czujemy miejsc opisanych w tekście, ich atmosfery, klimatu, niespecjalnie też czujemy emocje. Tekst pod tym względem świetnie się zaczyna i kończy, jednakże w środku gęsto jest od, no cóż, mielizn. Coś zgrzyta, coś się nie zgrywa. Co widać tym boleśniej na tle tych scen, które się Autorowi w miarę udały (Wenta vs Kozyra na pokładzie Dunaju czy późniejsza scena w knajpie). Za to duży plus za umieszczoną w końcówce konfrontację postaw trzech pań, to zrobione po mistrzowsku i w pewnym momencie (w scenie w mieszkaniu Kozyry) naprawdę porusza.

Podsumowując - nie jest to książka zła, ale nie jest też tak dobra, jak by mogła być. Wielki talent Goszczurnego tu nie w pełni się urzeczywistnił. No i, choć to niby zamknięta całość, to polecam jednak czytać po lekturze "Morze nie odda ofiar".

Jestem fanem Goszczurnego, uważam go za jednego z najbardziej niedocenionych pisarzy w dziejach Polski. Jednak nie mogę z czystym sercem wychwalać "A żyć trzeba dalej", to jego najsłabsza powieść, w każdym razie z tych, które znam. Nie znaczy to bynajmniej, że zła, po prostu nie-aż-tak-dobra.

Sam pomysł by pociągnąć zamkniętą wcześniej historię jest świetny. Opowieść z...