Proza pisana przez Hrabala pod koniec życia coraz bardziej mnie przeraża. Jest bowiem przyesycona strachem, bólem, samotnością... Chociaż i w tym wszystkim pisarz potrafił zawrzeć humorystyczny wątek.
Nie, wróć: nie tyle humorystyczny, co ironiczny. Chociażby to, że żona wiernego czytelnika miała "spieprzać a priori". _^_
"Aurora na mieliźnie" zawiera w sobie koty, drobne wątki żydowskie, koty, rozbrajające teksty zgrabnie wplecione w listy do Kwiecieńki (albowiem tomik ten jest zbiorem trzynastu listów). Najbardziej jednak udzielił mi się wyżej wspomniany strach.
To ciężki klimatycznie kawałek prozy, niemniej jednak jest jak najbardziej wart uwagi. Starość i umieranie to w końcu część naszego życia, nie da się od tego uciec - po co więc nawet próbować?
A poniższe epitafium według mnie podsumowuje czeskie poczucie humoru:
"Tu leży Vladimír Vydra, który, zanim się ożenił, żył jak przyzwoity człowiek..."
Polecam.
Dłuższa opinia tutaj: --> https://czechozydek.wordpress.com/2015/07/14/bohumil-hrabal-aurora-na-mieliznie/

Proza pisana przez Hrabala pod koniec życia coraz bardziej mnie przeraża. Jest bowiem przyesycona strachem, bólem, samotnością... Chociaż i w tym wszystkim pisarz potrafił zawrzeć humorystyczny wątek.
Nie, wróć: nie tyle humorystyczny, co ironiczny. Chociażby to, że żona wiernego czytelnika miała "spieprzać a priori". _^_
"Aurora na mieliźnie" zawiera w sobie koty, drobne...