Na początku zgrzyt- okładka- "Intryga jak z Zafonowskiego Cienia Wiatru". Nie spodobało mi się to, ponieważ zaczynając czytać, wcale się z tą opinią nie zgadzam. I teraz, po uważnym prześledzeniu 475 stron, uważam tak samo. "Julia" to niesamowita opowieść, ale jakby z zupełnie innej półki niż książki Zafóna. Przyznam, przez początek trzeba przebrnąć, ale niesamowite połączenie średniowiecza i czasów najnowszych, nieśmiertelna miłość, skrywane tajemnice- rekompensują się kilkanaście kartek dalej. W Zafónie brakuje miłości, która pojawia się w książce Fortier. Jestem jaj za to ogromnie wdzięczna. Książkę czyta się jednym tchem, przewraca strony bez opamiętania (choć przyznam, przez pewien czas męczyły mnie strony "z przeszłości"). Wszystko zmierza ku jednemu końcowi- bohaterowie uwolnią się od barda. I to jest zadziwiające- nawet jeśli to czysta bujda, daje jednak nadzieję- że najwspanialszą historię miłości tego świata nie napisał Szekspir, ani nawet Anne Fortier, ale samo życie. Polecam książkę. Miły odpoczynek od nudnej rzeczywistości, w słońcu ciepłych Włoch.

Na początku zgrzyt- okładka- "Intryga jak z Zafonowskiego Cienia Wiatru". Nie spodobało mi się to, ponieważ zaczynając czytać, wcale się z tą opinią nie zgadzam. I teraz, po uważnym prześledzeniu 475 stron, uważam tak samo. "Julia" to niesamowita opowieść, ale jakby z zupełnie innej półki niż książki Zafóna. Przyznam, przez początek trzeba przebrnąć, ale niesamowite...