Umówmy się: na chorobach psychicznych ciąży poniekąd zrozumiałe społeczne odium lęku, nieufności i uprzedzenia - zrozumiałe, skoro u znakomitej części z nas choroba psychiczna budzi zrozumiały lęk przed nieznanym i niechęć wobec nieprzewidywalnego.
Książka Arnhild Lauveng jest niezwykła z dwóch powodów.
Po pierwsze dlatego, że pokazuje, jak wyglądał jej świat jako schizofreniczki od zewnątrz - śmiem twierdzić, że dla części czytelników będzie to sporym zaskoczeniem. Tym samym autorka wyjaśnia też, dlaczego schizofrenia jest tak ciężką chorobą i z jakimi problemami zmagają się ludzie na nią cierpiący albo walczący o powrót do zdrowia.
Po drugie, książka Lauveng jest cenna, ponieważ daje nadzieję, pokazuje ścieżkę prowadzącą do wyjścia. Jest to opowieść intymna i pełna szczerości, ponieważ autorka przedstawia koleje swoich konfrontacji z ukrytymi lękami i potrzebami, które później jako głosy, obsesje i halucynacje uniemożliwiały jej samodzielne życie. I śmiem twierdzić, że również osoby mające szczęście życia w zdrowiu znajdą tu temat do refleksji nad motywami, jakie kierują naszym zachowaniem i wpływają na to, co czujemy.
Dodatkowy plus: ta książka jest naprawdę dobrze napisana! Nie chodzi nawet o sam język, ale ujęcie tematu, precyzyjny tok narracji i umiejętne dawkowanie "napięcia" sprawiają, że lektura, poza bezdyskusyjną wartością poznawczą, staje się też - poniekąd - przyjemnością.

Umówmy się: na chorobach psychicznych ciąży poniekąd zrozumiałe społeczne odium lęku, nieufności i uprzedzenia - zrozumiałe, skoro u znakomitej części z nas choroba psychiczna budzi zrozumiały lęk przed nieznanym i niechęć wobec nieprzewidywalnego.
Książka Arnhild Lauveng jest niezwykła z dwóch powodów.
Po pierwsze dlatego, że pokazuje, jak wyglądał jej świat jako...