No cóż…chyba powinnam jednak najpierw przeczytać „Zew nieśmiertelności”, zanim złapałam się za „Ogród ciemności”. Może wtedy fabuła tej „powieści grozy” wydawałaby mi się mniej chaotyczna. A tak miałam wrażenie, że obciążeni wydarzeniami z przeszłości (których dokładnie nie znałam) bohaterowie męczą się głównie sami ze sobą i miotają bez większego sensu od morderstwa do morderstwa.

Pisarka za wszelką cenę chciała stworzyć mroczną legendę o mieście, które założone przez Nieśmiertelnego i naznaczone jego krwawymi zbrodniami, sprawia, że żaden z mieszkańców nie może opuścić go na dłużej – „wszystkie drogi prowadzą do Tuoneli” – słowa te niczym mantra przewijają się w powieści.

Myślę, że kluczem do zrozumienia zamysłu autorki jest notka na okładce, która głosi, iż Anne Frasier do swoich najnowszych powieści „wprowadza zgodnie z obejmującym wszystkie rodzaje powieści najmodniejszym światowym trendem elementy grozy i horroru”. Weźmy wampira, który chce się zemścić, słabych na umyśle bohaterów, makabryczne morderstwa dokonane przez duchy, tajemnice z przeszłości, które odciskają piętno na teraźniejszości, doprawmy wątkiem trudnej miłości – wyjdzie modny horror. W tym konkretnym przypadku coś jednak poszło nie tak i powstała książka, która po przeczytaniu trwałego śladu w mózgu nie zostawi.

No cóż…chyba powinnam jednak najpierw przeczytać „Zew nieśmiertelności”, zanim złapałam się za „Ogród ciemności”. Może wtedy fabuła tej „powieści grozy” wydawałaby mi się mniej chaotyczna. A tak miałam wrażenie, że obciążeni wydarzeniami z przeszłości (których dokładnie nie znałam) bohaterowie męczą się głównie sami ze sobą i miotają bez większego sensu od morderstwa do...