Ujmująco kruche i szumiące draśnięciami jak lekko pouszkadzana klasycznie piękna rzeźba.

Ujmująco kruche i szumiące draśnięciami jak lekko pouszkadzana klasycznie piękna rzeźba.

Przeczytana w ramach kwiatowego kwietniowego wyzwania. Jest to opowieść autora o ostatnich spotkaniach z bliskimi ludźmi przed Ich śmiercią. Cyprian Kamil Norwid wspomina Stefana Witwickiego, Fryderyka Chopina, Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza, Paula Delaroche. Czyni to w sposób niezwykły, odarty z patosu za co był krytykowany przez Jemu współczesnych. Do mnie ten sposób przemawia, pokazuje że śmierć jest czymś naturalnym, co spotka każdego. Niezależnie od Jego wielkości i zasług w doczesnym życiu
Pod wpływem tej lektury mam ochotę sięgnąć po inne utwory z tej epoki literackiej więc to w sumie wartość dodana tego wyzwania

Przeczytana w ramach kwiatowego kwietniowego wyzwania. Jest to opowieść autora o ostatnich spotkaniach z bliskimi ludźmi przed Ich śmiercią. Cyprian Kamil Norwid wspomina Stefana Witwickiego, Fryderyka Chopina, Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza, Paula Delaroche. Czyni to w sposób niezwykły, odarty z patosu za co był krytykowany przez Jemu współczesnych. Do mnie ten...

Inne spojrzenie na wielkich romantycznych wieszczów. Przeświadczenie, że każdy jest człowiekiem, w perspektywie Mickiewicza, Słowackiego czy Chopina nie jest takie oczywiste. W 'Czarnych kwiatach' od człowieczeństwa uciec się nie da, nie ma miejsca na boskość.

Inne spojrzenie na wielkich romantycznych wieszczów. Przeświadczenie, że każdy jest człowiekiem, w perspektywie Mickiewicza, Słowackiego czy Chopina nie jest takie oczywiste. W 'Czarnych kwiatach' od człowieczeństwa uciec się nie da, nie ma miejsca na boskość.

Ostatnie wspomnienia autora znanych osób tuż przed ich śmiercią: Chopina, Słowackiego, Mickiewicza. Dobra.

Ostatnie wspomnienia autora znanych osób tuż przed ich śmiercią: Chopina, Słowackiego, Mickiewicza. Dobra.

Wspomnienia ostatnich pożegnań Norwida z kilkoma swoimi znajomymi.
Napisane w formie pamiętnika, do mnie jak najbardziej przemawia. Bardzo osobiste i refleksyjne, skłaniające ku rozmyślaniom o przemijaniu ludzkiego życia.

Wspomnienia ostatnich pożegnań Norwida z kilkoma swoimi znajomymi.
Napisane w formie pamiętnika, do mnie jak najbardziej przemawia. Bardzo osobiste i refleksyjne, skłaniające ku rozmyślaniom o przemijaniu ludzkiego życia.

Więdną tytułowe kwiaty u przenikliwości spojrzenia poety na życie i śmierć - w tej kolejności...; raz - Witwicki, którego odejście narysował Norwid w niezapomnianej za Polską tęsknocie; dwa - Mickiewicz, od którego usłyszał "adieu", co pojął był jako "a Dieu" i była to strofa wieszcza wobec Norwida ostatnia i długo echem w sercu mu iskrząca; trzy - Słowacki, do którego poeta szedł, lecz go z drogi cofnięto, a kiedy niezadługo znowu odwiedzić go miał - Słowacki już skonał był (na pogrzeb przyszły dwie "istoty żeńskie": przyjaciółka, Ludwika Reitzenheimowa oraz żona portiera domu, w którym Słowacki mieszkał, pani Millet); cztery - Chopin, którego słowa "Wynoszę się!...", odnoszące się do przeprowadzki na Plac Vendome, odebrał Norwid na wzór poetycki, jako metaforę śmierci.
Takie to Norwida ze śmiercią obcowanie...

Więdną tytułowe kwiaty u przenikliwości spojrzenia poety na życie i śmierć - w tej kolejności...; raz - Witwicki, którego odejście narysował Norwid w niezapomnianej za Polską tęsknocie; dwa - Mickiewicz, od którego usłyszał "adieu", co pojął był jako "a Dieu" i była to strofa wieszcza wobec Norwida ostatnia i długo echem w sercu mu iskrząca; trzy - Słowacki, do którego...

Przy lekturze "Czarnych kwiatów" czułam się, jakbym razem z Norwidem składała ostatnie wizyty Słowackiemu, Chopinowi, Mickiewiczowi, jakbym naprawdę miała ich przed oczami. Magiczna książka.

Przy lekturze "Czarnych kwiatów" czułam się, jakbym razem z Norwidem składała ostatnie wizyty Słowackiemu, Chopinowi, Mickiewiczowi, jakbym naprawdę miała ich przed oczami. Magiczna książka.

Bez przesady z tymi ocenami, inny punkt widzenia ale nie jest to żadne arcydzieło. Jak napisał ktoś wyżej - fajnie wrócić do emigracji tamtych czasów.

Bez przesady z tymi ocenami, inny punkt widzenia ale nie jest to żadne arcydzieło. Jak napisał ktoś wyżej - fajnie wrócić do emigracji tamtych czasów.

Wspaniale jest wniknąć tak bezpośrednio w polską emigrację tamtych lat.

Wspaniale jest wniknąć tak bezpośrednio w polską emigrację tamtych lat.

"Czarne kwiaty" wymykają się stereotypom. Wydawać by się mogło, że tematyka śmierci jest nierozerwalnie związana z żalem oraz z patosem.
C. K. Norwid pokazał, że ważne jest to, iż ktoś BYŁ w naszym życiu, a nie jedynie to, że już go NIE MA. Zupełnie inne spojrzenie na śmierć bliskich mu osób oraz reportażowy styl są wielkimi atutami tego utworu.

"Czarne kwiaty" wymykają się stereotypom. Wydawać by się mogło, że tematyka śmierci jest nierozerwalnie związana z żalem oraz z patosem.
C. K. Norwid pokazał, że ważne jest to, iż ktoś BYŁ w naszym życiu, a nie jedynie to, że już go NIE MA. Zupełnie inne spojrzenie na śmierć bliskich mu osób oraz reportażowy styl są wielkimi atutami tego utworu.